Gaat het nog lukken?

Heb je koud? Dat was vorige week dinsdag een vraag die mij veelvuldig werd gesteld toen ik op pad was voor mijn werk. Het was 30 juni en dat is de dag van het einde van het financiële jaar hier in Australië. Het was ook de dag dat alle voorraadniveaus gecheckt moesten worden bij magazijnen waar opslag activiteiten aan zijn uitbesteed. Omdat onder andere het voorraadsysteem een van de dingen is waar ik naar moet kijken voor mijn opdracht was het dus een goed idee dat ik alles van wat dichterbij ging bekijken. Vol goede moed ging ik dinsdag op pad naar het westen van de stad voor de checks in de wetenschap dat ik ook koelcellen en vriescellen in moest, aangezien het voor een klant was die in etenswaren handelt. Goed warm aangekleed zat ik in de auto, het bleek achteraf niet genoeg te zijn geweest. Er stonden drie bezoeken op het programma waarvan twee magazijnen een vriescel hadden waar ik in moest. Mijn verwachting was dat alles netjes bij elkaar zou staan in de rekken zodat er snel geteld kon worden hoeveel pallets met spullen er aanwezig waren en dan snel er weer uit om op te warmen. Echter in de auto werd mij al verteld dat voorraden verdeeld waren over verschillende magazijnen omdat het anders niet paste, wat mij al voor de nodige zorgen zorgde. Eenmaal bij magazijn 1 bleek mijn ergste angst werkelijkheid te worden, alles stond namelijk ongeordend kris kras door elkaar heen, achter elkaar en zonder enige orde. Met een dikke jas en wanten aan gingen we als eerste het vriesvak in, dat ongeveer de grote had van anderhalf voetbalveld en ongeveer zo hoog was als een huis van twee etages. Het was er windstil en -20 graden, koud dus. Gelukkig waren ze nog zo slim geweest om alle voorraad in een systeem te zetten aan een palletlocatie te koppelen dus was het zoeken naar naalden in een berg hooi, maar wisten we wel waar de naalden lagen. Probleem was dan weer wel dat we ongeveer 100 pallets in het eerste magazijn moesten vinden en dan andere 300 stonden op de andere locatie. Kortom ik bevond me in een bevroren ellendige hel zoekend naar pallets die vol stonden met ijsjes. De eerste 100 pallets waren relatief snel gevonden en na ongeveer anderhalf uur stond ik weer buiten en was magazijn 1 afgevinkt. Magazijn 2 werd echter mijn ultieme hel, want daar moesten nog eens 300 pallets vol bevroren zooi gevonden worden laat staan de kamer temperatuur spullen en de gekoelde producten. Nooit van mijn leven heb ik het zo koud gehad en voelde ik me zo ellendig toen na nog een keer twee uur met stops naar pallets zoeken en tellen ik klaar was met alle bevroren spullen. De haartjes in mijn neus voelde ik omdat ze bevroren waren, mijn lippen waren blauw van de kou. Gelukkig ging de rest van de tellingen snel en waren magazijn 2 en 3 tegen drie uur allemaal klaar. De kou kwam niet meer uit mijn lichaam, nadenken deed letterlijk pijn en nooit had ik gedacht dat een van de ellendigste dagen van mijn leven in dit land zou zijn, diep ontzag voor de mensen die hier elke dag in moeten werken.





De voortgang met het project loopt nog niet zoals ik had gewenst en nadat ik vorige week mijn verslag voor school heb afgerond ben ik hard aan de slag gegaan om zo veel mogelijk van de bedrijfsaspecten te gaan analyseren. Het is echter een frustrerend proces sinds ik hier maar met een zeer beperkt aantal mensen open en bloot over de overname kan praten. Het is namelijk nog steeds niet rond en dus is alles nog steeds erg geheim voor iedereen. Ik begin op een punt te komen dat ik meer open met andere mensen kan communiceren over de gang van zaken maar vooralsnog zit dat er nog niet in. Gelukkig zijn de collega’s waar ik wel hierover kan praten erg behulpzaam en kan ik bij hun terecht met vragen en kwam er goed nieuws uit Nederland afgelopen week, mijn onderzoeksvoorstel is goedgekeurd zonder aanpassingen, ik kan echt aan de slag. Verder ben ik vorige week verhuisd naar Coogee (dit spreek je uit als Koe~Djie, alleen dan heel snel want je moet hier vooral niet te veel uitspreken) en woon ik dus nu op steenworp afstand van het strand, en wat is dat lekker. Elke ochtend voor ik ga werken even langs te strand (hard)lopen waar de zon dan vervolgens over de baai opkomt, betekent gegarandeerd een goed begin van de dag.





Waar de weken hier en daar dus wat frustrerend kunnen zijn, vliegen de weekenden me om de oren. Vorig weekend ben ik zaterdags met mijn verhuurster, Maggie, boodschappen wezen doen ’s Ochtens zodat ik ’s middags fijn de stad in kon. In de stad besloot ik een rondje te doen langs mijn grote witte vriend (Opera house) te gaan en in de Botanic Gardens van het zonnetje te genieten. ’s Avonds lekker met mijn lieve vriendinnetje geskypet, kortom heerlijk dagje. Zondag vond ik het wel een geschikte dag weer eens de ferry te nemen, dit maal naar Olympic park. Het blijft een speciale plek voor mij om te komen, want daar is het voor mij allemaal begonnen in 2008. Het weer was heerlijk en dus heb ik lekker de omgeving van de stadions kunnen verkennen, want er zijn allemaal parken omheen gebouwd met wandel- en fiets routes. Maar natuurlijk moest ik ook een bezoekje brengen aan het hockeyveld en toevallig was er nog een wedstrijd aan de gang ook. Dus daar zat Rens dan op de tribune in het zonnetje naar een potje vrouwenhockey te kijken. Ik heb niets tegen vrouwenhockey, maar dit niveau was wel heel erg laag en deze wedstrijd was wel heel erg slecht. Desondanks kon ik me wel vermaken met ernaar te kijken. Zo zag ik al snel een dame bij een team in de verdediging staan, en met staan bedoel ik letterlijk staan, die haar laat ik het zo zeggen postuur niet mee had voor op een hockeyveld, ik was in ieder geval bang dat wanneer ze bukte ze voorover zou vallen en niet meer op kon staan in haar eentje. Het tenue dat ze aanhad had iets te strakke elastieken waardoor het net een wandelende hamburger leek, dan heb je nu denk ik wel een beeld erbij. Ze bewoog geen centimeter en als ze dat wel deed was het om een bal die ze per ongeluk afpakte of aangespeeld kreeg een roei naar voren te geven, terwijl alles en iedereen om haar heen alles fout deed. Heerlijk, wat mis ik deze sport toch af en toe en met name dit soort kleurrijke types. Na een dikke, haha kon het niet laten, 25 minuten was de koek wel op met deze verder roemloze wedstrijd en maakte ik de zware beslissing om weer naar huis te gaan en was het weekend weer om.





Over kleurrijke personen nog gesproken, deze stad zit er vol mee. Zo staat er elke donderdag een nogal foute straatartiest op het drukste kruispunt van de stad voor de supermarkt op dat kruispunt. Elke donderdag gaat hij er met een grote speaker staan om vervolgens op de meest foute nummer die je kent, neem bijvoorbeeld Barbie Girl, te gaan staan karaoke met de muziek+tekst mee. In praktijk is het dus dat er een man van een jaar of vijftig in een leren pakje, inclusief naveltruitje, op een van de drukste punten van de stad totaal uit het ritme van de muziek achter de tekst aan mee staat te zingen, voor de gene die bekend zijn met mijn moeders meezingkunsten dit is nog erger. Vorige week maakte hij het nog bonter toen ik langsliep, want toen had hij heel hard Candy Shop aangezet en stond tegen het telefoonhokje achter zijn microfoon aan te schuren, echt waar ga vijf minuten naar hem kijken en je piest in je broek van het lachen.





Afgelopen weekend zou het alleen op zaterdag echt mooi weer worden dus was het plan er maar zo goed mogelijk gebruik van te maken. Er loopt een route van Coogee naar Bondi langs de kust waar je heel mooi kan lopen, langs en door allerlei baaien waar je anders heel moeilijk kan komen. Ik besloot met in het achterhoofd dat dit een uiterst geschikte dag hiervoor was dit te gaan doen en als het dan nog mooi weer was ik de bus kon nemen naar Watson's bay en daarvandaan met de ferry naar de stad. De wandeling was ongeveer 7 kilometer en elke baai was bijna nog mooier dan de andere, met kleine strandjes en helderblauw water was ik helemaal in mijn nopjes. Een nogal vreemd onderdeel van de wandeling was dat er vlak voor Bondi ineens een gigantische begraafplaats aan een klif ligt met alle graven gericht richting de zee zodat iedereen een soort van mooi laatste uitzicht heeft. De hele wandeling kostte me iets meer dan een uur en dus was er voldoende tijd om naar Watson's Bay te gaan. Snel de bus in lekker daar rondkijken. Voor de mensen die niet weten wat Watson's Bay is, het is gewoon een van de mooiste plekjes van Sydney waar de uitzichten aan de ene kant over stad zijn en aan de andere kant over de kliffen van het noordelijkste deel van Zuid-Sydney. Na een klein uurtje rond gedwaald te hebben besloot ik de boot te pakken naar de stad, maar die mistte ik net dus moest ik een half uurtje wachten. Wachtend op de pier raakte ik in gesprek met twee dames die een foto wilde van de baai met hun erop. We raakte in gesprek en ze bleken niet bij de kliffen aan de andere kant te zijn geweest dus hop wij de heuvel beklimmen. Eenmaal boven waren de dames erg blij dat ik hun de prachtige uitzichten van Watson's Bay liet zien en ze waren benieuwd of je ook walvissen hiervandaan kon zien. Nou is het daar het seizoen voor en dus kan dat zomaar gebeuren zo een man naast ons. Je hebt waarschijnlijk inmiddels wel door dat de dames wel van een praatje hielden en dus raakte we met deze Italiaanse man in gesprek. Het bleek allemaal het begin van een verrassend leuke namiddag en avond. Na nog een uur of twee al kletsend en rondkijkend door gebracht te hebben leek het ons wel leuk om de nieuw geboren vriendschap te vieren met een etentje in de stad en dus pakte we de ferry naar de stad en aten we gezellig met zijn vieren bij de Thai. Al met al dus een zeer geslaagde dag vol leuke verrassingen.





Tot snel,


Rens