Omslaan

Er is niet veel te vertellen deze keer over mijn werk. De eerste drukke periode na de overname is aan het afnemen en ik begin dingen die ik heb gevonden op papier aan het zetten. Dit geld ook voor mijn scriptie, dus dit gaat ook gestaag. De interviews voor mijn scriptie zijn inmiddels in gang gezet en nadat dit gebeurd is kan ik de boel gaan afmaken en hoop ik dat mijn scriptie voor 1 december klaar kan zijn zodat ik me nergens druk om hoef te maken als iedereen hier is. Vorige week donderdag was de grote baas van het bedrijf 30 jaar in dienst wat de nodige voeten in aarden had. Er werd donderdag een groot catering bedrijf uitgerukt, met hapjes en drankjes. Iedereen werd aanwezig geacht en werden ook nog de nodige bobo's uitgenodigd. Na een paar minuten kwamen collega's erachter dat er een Nederlandse jongen in de bediening liep en dus werd ik er meteen bijgehaald. Nadat we als aapjes werden bekeken toen we onderling wat Nederlands praatte instrueerde ik hem met alle lekkere hapjes meteen naar mij toe te komen en dat werd keurig gedaan. Het was een gezellige avond waar de drankjes rijkelijk vloeiden en toen moest er nog gespeecht worden. Naast natuurlijk de nodig pakken veren die overal gestopt moesten worden en schouderklopjes die onderling werden uitgedeeld tijdens de speeches was er ook ruimte voor emotie. Het was daarom wel een keer mooi om te zien hoe een aantal man, met name de twee directeuren, tegen wat traantjes stonden te vechten. Uiteindelijk toch wel een geslaagd feestje gehad en de volgende dag er weer fris en fruitig bij zitten, maar daar kom ik zo verder op terug.

Eerst neem ik jullie mee naar laatste weekend van september. Ik zou die zondag mijn tweede poging voor walvis spotten gaan ondernemen. Het was echter heel de week ongeveer een Nederlandse herfst qua weer en zondags zou het iets beter worden maar nog wel winderig. Nogal sceptisch en dit keer erg goed voorbereid op het ergste stond ik zondagochtend klaar bij de opstapplaats en daar werd meteen al gezegd het is een beetje ruig maar niets ergs dus als je niet mee wilt kan je nu kiezen en opnieuw boeken. Maar goed ik was voorbereid dus nam ik de gok en besloot dit keer op het bovendek te gaan zitten waar het kots-gehalte minder moest zijn geweest vorige keer (had ik het toen maar geweten). Stiekem toch wel een beetje nerveus hoe het zou zijn begon ik wat met de kapitein te praten over hoe ruig het was en uit zijn woorden werd ik al wat rustiger want ik maakte op dat het niet zo heftig zou zijn als vorige keer. Dit bleek ook zo te zijn en het bovendek was een soort van oase. Eenmaal op open zee was het inderdaad wel een beetje ruig maar er scheen een heel waterig zonnetje (oftewel het regende) maar niets ergs. Het zicht werd echter slechter en slechter naarmate we verder op zee kwamen en dus werd na een minuut of 30 besloten dat het zicht te slecht was en keerde we om terug naar Sydney. Dus ja daar stond ik dan zondag ochtend 10 uur met het vooruitzicht dat ik nog een keer die kloteboot op zou moeten, wat volgende week weer gaat gebeuren. Bij aankomst terug in de haven bleek dat het een goede keus was geweest van de crew omdat de mensen op het benedendek het al wat zwaarder hadden gehad.

Nu snel terug naar vorige week vrijdag, want dat is wat ik natuurlijk veel liever over vertel. Ik had een lang weekend, omdat er maandag een feestdag was in Sydney. Er kwam dus een lekker lang weekend aan en het weer had besloten zich van zijn beste kant te laten zien na dik anderhalve week van ellende, regen en nog meer ellende. Bij de autoverhuur had ik een auto gehuurd voor het weekend, die ik vrijdag tijdens mijn lunchpauze snel ophaalde. De auto die ik kreeg was een spiksplinternieuwe Fiat Punto. Met nieuw bedoel ik nieuw, er stond slechts 20 km op de klok en dus was ik de eerste die hem in gebruik ging nemen. Vrijdagmiddag mocht ik iets eerder weg om het stuk af te gaan leggen naar het zuiden. In Batemans Bay had ik een hostel geboekt voor het weekend, wat een kleine vier uur rijden zou zijn volgens internet. Goed op tijd was zat ik dus al in de auto om de spits wat voor te zijn maar ik wist dat het druk zou gaan worden. Maar eigenlijk viel het wel mee. Het was wel druk op de weg maar heel vlot was ik Sydney uit en op weg naar het zuiden. De reis ging heel voorspoedig totdat ineens net voor Berry de boel vastliep, wat bleek een dik ongeluk was niet ver van mij vandaan gebeurd met heel wat auto's en het zou wel even duren voor ik verder zou kunnen. In totaal heb ik ongeveer anderhalf uur met de motor uit stilgestaan, maar dat was niet erg want het uitzicht was prachtig en het weer goed dus heb ik lekker op de motorkap gezeten alles gaande zitten slaan. Uiteindelijk was na anderhalf uur de koek wel op en werd de snel weg afgesloten waarna ik moest omdraaien en de lange route langs de kust moest nemen. De reis verder was geen pretje meer omdat het druk was en donker en iedereen aan het haasten was, de Punto met name berg op totaal geen kracht had en ik steeds dan de boel ophield tot ongenoegen van anderen. Maar uiteindelijk na een dikke vijf uur rijden haalde ik mijn eindbestemming.

De volgende morgen was ik al redelijk vroeg wakker en na rustig mijn ontbijt te hebben gegeten ging ik op pad. Ik had besloten naar het noorden een stuk te rijden en dan op verschillende plekken te stoppen om lekker in de zon te kunnen liggen. De eerste stop was net buiten Batemans Bay, Pebbly Beach. Een strandje dat bekend staat om de vele kangoeroes die daar altijd zijn. Alleen hadden ze vandaag besloten hem te peren en dus waren en slechts een handje vol, maar toch blijft het leuk om ze te zien. Eentje had wel een lekker plekje op het gras gevonden en het bleek een vrouwtje zijn met een baby Joey in de buidel die ook even nieuwsgierig zijn kopje uit de buidel stak. Na een uurtje op het strand gelegen te hebben reed ik door naar Dolphin point, waar ik ook nog een half uurtje van het zonnetje genoot. Volgende stop was Lake Conjola, wat echt een fantastische bleek te zijn. Lake Conjola is een zoutwater meer dat naast de zee ligt en deels beschermt wordt door de duinen. In de duinen aan de rand van het meer vond ik een heerlijk plekje in de zon met uitzicht over het meer aan de ene kant en aan de andere kant de zee. Daar bleef ik dik twee uur wat iets langer dan gepland was maar het zeker waard was. Na daar te zijn geweest reed ik naar de laatste stop van de dag, Jervis Bay. Het bleek ook weer een prachtige plek te zijn, maar van de omliggende dorpjes had ik wat meer verwacht. Ik had verwacht dat er genoeg leuke eettentjes zouden zijn maar het weinige dat er zat trok om vijf uur de deuren dicht en dus besloot ik op de weg terug naar Batemans Bay wat te eten en tegen het einde van de dag was ik weer terug daar.

Zondagochtend voor vertrek kreeg ik een ingeving. Ik had wat moeite gehad met het verzinnen van een naar voor de Punto, want ja dat moet toch wel gebeuren, maar niks vond ik passend. Totdat ik weer een mini heuveltje op moest en mij een naam te binnen schoot. De Punto hield niet van hard werken de heuvel op maar was flitsend naar beneden en door de bochten als een echte gladde Italiaan en dus noemde ik de Punto Pablo. Met Pablo ging ik zondags naar het zuiden. Dit keer besloot ik in plaats van de snelweg de kustweg te nemen en dat was een goed idee, want ik kwam langs allemaal leuke kleine strandjes waar vaak niemand was. Ik had het plan kort in Moruya te stoppen en dan door te rijden naar Narooma, maar Moruya was niet bepaald een sprankelende plek en dus sloeg ik die over en reed meteen naar Narooma. Van collega's had ik gehoord dat je naar Montague Island kan wat erg leuk moest zijn. Dus eenmaal in Narooma aangekomen ging ik opzoek naar de VVV om te kijken hoe ik daar het beste kon komen. Daar boekte ik een boottour met snorkelen rond het eiland. Het eiland wordt overdag grotendeels bewoond door zeehonden en 's avonds komen daar ook nog pinguïns bij. De boot bracht ons naar het eiland waar ons snorkelspullen werden aangemeten en we vervolgens het water insprongen. Natuurlijk was dit in een gebied vol met zeehonden en dus je raad het al heb ik met zeehonden gezwommen. Dat hoor je niet elke dag maar het was wel zo ontzettend leuk. Heel vriendelijk zwommen ze stukjes met je mee en om te kijken wat voor raar wezen ze nu weer kwamen opzoeken werden we ook nog even goed geïnspecteerd door ze. Echt een heel erg leuke ervaring was het. Eenmaal weer terug op de boot werd ons vertelt dat er veel walvissen in de regio op het moment zwommen en dat we dat nog even goed gingen bekijken voor we terug aan wal zouden komen. Na nog geen twintig minuten was het raak en zagen we de eerste rustig rondzwemmen, het bleek een voorbode want er zouden er meer volgen. Niet veel later zagen we een moeder walvis met haar pasgeboren vis die rustig zwommen. Aan de andere kant van de boot werden ineens twee vinnen gespot en het waren ook twee walvissen die met hun vinnen op het water aan het slaan waren. Toen we dat van dichterbij wilde gaan bekijken zagen we dat de moeder en jong begonnen waren met uit het water springen. Op een gegeven moment wisten we niet meer waar we moesten en kijken want er zwommen meer dan een dozijn om ons heen waarvan meer dan de helft niet alleen aan het zwemmen was. Het was dus niet heel moeilijk om foto's te maken van een opspringende walvis en andere goeie plaatjes te maken. Het was echt helemaal fantastisch en iedereen was opgelaten en blij toen we weer aan land stonden. Ik besloot nog een klein stukje af te zakken na de tour naar Tilba Tilba, een piepklein dorpje in de bergen. Het leek wel een plaatje uit Frankrijk met een dorpje dat veel weg had van een Amerikaans stadje uit een western met Clint Eastwood. Na een tijdje daar nog rondgehangen te hebben reed ik terug naar Narooma, waar ik in de zon met uitzicht over de baai een pizza at om daarna weer terug te rijden naar Batemans Bay

Helaas was maandag alweer de laatste dag van het weekend en moest ik terug naar Sydney. Het plan was om via de bergen en Canberra terug te rijden naar Sydney maar dat leek mee geen goed idee met Pablo die een heuveltje op al geen pretje vond. Dus had ik besloten de kustweg richting het noorden te rijden met stops in Seven Mile Beach, Kiama en Wollongong. Ik was helaas niet de enige op de weg en al helemaal niet de enige die had bedacht de kustweg te nemen. Na toch wel een mooie tocht na gestopt te hebben in Seven Mile Beach en bij de blowhole in Kiama kwam ik in Wollongong aan waar ik een collega zou ontmoeten. Na een poosje vonden we elkaar en zwommen we nog even in de zee om af te koelen want het was maar weer eens 35 graden. Vervolgens reden we via Royal National Park terug naar huis en zat het weekend er helaas weer op.

Zal het volgende verhaal weer wat korter houden. Tot snel

Groetjes,

Rens