Een andere wereld

De laatste keer dat ik jullie schreef was de overname net bekend gemaakt kon ik eindelijk zonder geheimzinnig te doen met mensen erover praten. Het zorgde er ook voor dat mensen me niet meer met de nek aankeken en zelfs hun gedrag totaal tegenover mij veranderde. Ik mocht ineens mee op een vrijdag naar de sales meeting. Nou ja sales meeting, het was meer alle bobo's van het bedrijf bij elkaar die in de pub gingen lunchen, met een paar biertje, op wat sportwedstrijden (vaak paarden races en honden races) wedden en dan heel hard roepen wat anderen fout doen. Ik mocht dus ineens mee hiernaartoe, omdat ik ineens "belangrijk" ben geworden, er is echt niks anders aan me. Maar goed ik dacht kan het beste maar een beetje in die flauwekul mee gaan en een gezellige middag ervan maken. Nou dat was het in ieder geval wel, maar ik ben niet vergeten hoe het een paar weken geleden anders was. Ondertussen is het werk van bijna slaapverwekkend en rustig naar explosief veel geworden en ben afgelopen twee weken non-stop in Exel allerlei analyses aan het maken, ik kan geen cijfertjes meer zien en dus ben ik blij even weer wat woorden te kunnen typen. Naast dat ik drukker ben, word ik eindelijk meer betrokken in het proces van de overname en zit ik ineens bij allemaal vergaderingen. Die vergaderingen gaan vaak over alles en niets maar voor mijn onderzoek haal ik er al een hele hoop nuttige data uit en doordat ik notulen maak van de vergaderingen kan ik dit ook nog eens gebruiken voor mijn onderzoek, win-win dus. Ook mijn analyses blijken erg nuttig, want ik ben achter een manier gekomen om tussen de 1,5 en 3 ton per jaar te besparen in opslagkosten. Toen ik het idee voorlegde bij mijn baas van de week, werd ik met dollartekens ogen aangekeken en maakte ik iemand erg blij. Allemaal koek en ei is het niet voor mij, want ik werk veel samen met een meisje van het bedrijf dat we gaan overnemen. Ik heb voor haar een aantal verbeter voorstellen gemaakt voor haar werk en een collega van haar maar elke keert keurt ze het af en lijkt ze zich krampachtig aan haar eigen, zeer verouderde en zeer arbeidsintensieve manier, vast te houden.

In de weekenden ben ik ook weer lekker op pad geweest. Het eerste weekend van september ben ik samen met Maurijn op roadtrip gegaan naar Wisemans Ferry, net te zuiden van de Hunter Valley. Zoals de naam van het gebied al aangeeft is draait het om de ferry die twee stukken land met elkaar verbind. Het was een lekker stukkie crossen door de bergen, waar we ook de nodige mooie huisje zagen (zeg maar kasten) ieder met een prachtig uitzicht over de stad. Eenmaal daar hebben we lekker geluncht en omdat het zo lekker weer was een ijsje gegeten bij de ferry. 's Avonds waren we weer terug in Sydney en hebben we lekker bij Maurijn gebarbecued. Zondag was het weer wat minder en ben ik na een rustige ochtend naar Bondi gelopen en weer terug, wat gewoon altijd mooi is om te lopen bij goed en slecht weer.

Vorig weekend was zowaar nog leuker want, het was bijna zomers (nou ja voor Nederlandse begrippen dan) warm. Zaterdag had de zon besloten zich van zijn beste kant te laten zien en werd het lekker een graad over 25, of beter gezegd strandweer. Ja en dit is dus de reden dat ik op steenworp afstand van het strand ben gaan wonen. Tas ingeladen en hop de heuvel af naar het strand. Helaas hadden meer mensen dezelfde gedachte en was het dus veel te druk. Gelukkig ben ik ook niet op mijn achterste gevallen en weet ik dat net voorbij het strand een rotspartij ligt waar je fantastisch in de zon kan liggen en het lang niet zo druk is dus ben ik daar heen gegaan. Heerlijk heb ik daar een groot deel van de dag in de zon gezeten. Zondag was het zo waar nog beter weer en had ik met Maurijn afgesproken om te gaan vliegen. 's Ochtends werd ik al bij tijds opgehaald en reden we naar het vliegveld in het westen van de stad. Daar moesten alle documenten op orde gemaakt worden en in de tijd dat het gebeurde stond Rens lekker in de zon van alles om me heen te genieten. Na een poosje wachten kwam Maurijn naar me toe en zij dat het vliegtuig dat we gereserveerd hadden nog niet terug was van zijn ochtendvlucht. Ik vond het wel, waant het was mooi weer en er waren net twee straaljagers uit de hangar gekomen die zich klaar aan het maken waren voor een vluchtje. Wat een kabaal maakt dat zeg, met de vingers in de oren er naar staan kijken. Hoe twee straaljagers zij aan zij opstegen, echt heel vet om te zien. Tegen elven kwam ons vliegtuig terug en konden we ons gaan klaarmaken voor onze vlucht. Maurijn had bedacht om naar de Hunter Valley te vliegen voor lunch en dan weer terug, en ja dan hoor je mij niet klagen hoor. Alle check gedaan stegen we op vlogen we noordwaarts. Waar we eerder op zicht vlogen had Maurijn dit keer een planning gemaakt om op de radar en automatische piloot te vliegen. Hierdoor vlogen we in het luchtruim tussen alle grote vliegtuigen maar niet zo hoog als de grote jongens. Als we door de wolken vlogen werd het vliegtuig een soort van stuiterbal. Het uitzicht was bij tijd en wijlen echt fantastisch mooi, met in de verte dan de stad en dan weer bergen en zelfs in de verte de Blue Mountains. Na een uurtje kwamen we aan in Cessnock (Hunter Valley), waar we aan de overkant van het vliegveld een hapje aten in een of ander duur hotel, waar de vrouwen van plastic, plamuur en botox waren. Na een heerlijke lunch vlogen we dezelfde route terug. Terug in Camden waren de straaljagers nog steeds bezig en bij het uitladen van het vliegtuig reed eentje even langs ons zo dichtbij dat ik hem kon aanraken, fantastische dag dus.

Tot volgende keer

Groetjes,

Rens