Aantrekkingskracht

Het was donderdag eindelijk zo ver de grote oversteek naar Engeland, na alle voorbereidingen en hectische weken in Groningen was het moment daar. Op woensdag ben ik met Janneke naar Ede gereden om zo de volgende morgen naar Eindhoven te kunnen rijden en daar om tien over drie het vliegtuig naar Londen te pakken. Vanaf het vliegveld nog een half uurtje met de trein en dan het laatste stukje lopen naar mijn nieuwe onderkomen voor de komende drieënhalve maand. Samen met Melissa (klasgenootje) vloog ik van af Eindhoven. Niks dat tijdens dit relatief korte vluchtje fout zou kunnen gaan hoor ik je denken, nou dames en heren dan hebben jullie het mooi mis.

Nadat we ingecheckt waren op het vliegveld en door de douane gingen moest naar de wc. Richting de wc sneed mij een man op krukken de pas af met een shagje op z’n lip (nog niet aan). Maar niet veel later hoor ik naast me het geklik van een aansteker en niet veel later komt er uit de wc waar de man in was gegaan rook uit. Op dat moment dacht ik nog als hij maar niet bij me in het vliegtuig zit. Tijdens het boarden zie ik dan toch ineens jawel, goed geraden mijn nu al nieuw beste vriend. Als hij maar niet naast me of achter me zit dacht ik nog. Nou dat dacht je toch zeker niet Rensie, nee hoor meneer zat schuin achter me. Nou moet ik er even vertellen, dat ik niets heb tegen mensen op krukken, maar dit was een ander geval en hier is waarom. Toen hij achter me plaats had genomen besloot hij dat het zinvol was om ongeveer vijf minuten lang non-stop zijn neus op te halen op de meest gore mogelijke wijze. Eenmaal klaar met zijn smerige vijf minuten (die overigens wel een half uur leken te duren) begon hij maar met zichzelf en andere te praten, mensen die niet reageerde kregen de volle laag. Ik kan nog wel even doorgaan hoe hij het eerste deel van de vlucht is doorgekomen, maar inmiddels was er ook een klein kind gaan janken iets verderop. Dolblij was ik dat de vlucht nog geen uur duurde en toen het vliegtuig zijn landing ging inzetten was het misschien nog niet eens zo erg dat er iemand (ik noem geen namen) achter mij uit volle borst “Always look on the bright side of life” begon te zingen. Nee het was weer een uiterst vermakelijke vlucht, bedankt Ryanair voor de on board entertainment of trek ik ze toch gewoon aan?

Gelukkig ging de rest van de reis voorspoedig en was ik aan het begin van de avond bij het huis waar ik de komende tijd verblijf. Daar werd ik rondgeleid en zag ik mijn nieuwe kamer. Ik moest zeggen dat ik niks te klagen heb. Aangezien ik een aantal maanden ben bezig geweest met zoeken naar een geschikte kamer weet ik dat ik niet slecht zit. Een mooie redelijk ruime kamer niet heel veel ver van het centrum en op een half uurtje lopen van mijn school. De muren van mijn kamer zijn dan wel paars, maar goed dat kan gebeuren als de eigenlijke eigenaar van de kamer een meisje is.

Vrijdags was mijn eerste dag op school hier, met op het programma een introductiedag voordat de colleges maandags begonnen. De introductie was zoals alle andere introductiedagen op universiteiten en hogescholen zijn, veel wegwijs maken en zoeken waar alles toch en hoe het werkt. Na een lange dag op school zijn Melissa en ik nog even de stad ingelopen om de binnenstad te verkennen. Langs onder andere Kings College, dat onderdeel van de University of Cambridge uitmaakt.

Na vrijdag stond er weinig leuks voor me op het programma voor het weekend. Er moest nog aan school gewerkt worden, omdat ik nog verslagen voor vakken in Nederland moest inleveren. Dus zat er niks anders op dan een dag lang aan de studie en alles afmaken. Gelukkig was ik op tijd klaar om ’s avonds ook het nachtleven van Cambridge te ontdekken. Nu ben ik in verschillende steden in verschillende landen uit geweest, maar heb nergens zo mijn ogen uitgekeken als hier. Het is als man namelijk zo dat je of enorm klein en dik moet zijn of onder de plakplaatjes moet zitten. Nou ben ik niet klein noch dik en heb ik geen plakplaatjes dus viel ik al op en ik had gewoon een trui aan, het leek wel een godszonde. Als meisje nou laat ik het zo zeggen je wilt niet dat je dochter er zo bij loopt als de dames in Engeland tijdens het uitgaan. Hoe dan heb ik me, samen met een aantal andere klasgenootjes die inmiddels ook waren gearriveerd me uitstekend vermaakt. Ook zondag stond grotendeels in het teken van school.

Toen was het maandag eindelijk tijd voor het echte begin van het semester hier in Engeland. De school waar ik college volg heet de Anglia Ruskin University en is vergelijkbaar met een hogeschool in Nederland. De faciliteiten zijn erg mooi en helemaal vernieuwd in de afgelopen jaren. Alles wat je nodig hebt is aanwezig, zelfs een sportschool waar je, mits je lid bent, gebruik van kan maken. Kortom het beviel meteen, op mijn lesrooster na. Ik heb namelijk elke week op maandag van negen tot tien en van twee tot vijf college, op dinsdag en woensdag ben ik vrij en op donderdag heb ik van elf tot twaalf en van drie tot vijf, vrijdags is de enige fijne dag met college van elf tot een. Maar goed je zal nu vast niet denken arme jongen zeg met zijn twee dagen vrij in de week. De colleges zijn veel meer zoals op de universiteit in Nederland, in grote zalen met veel klassen tegelijk. Van elk vak hebben we eerst een uur college (vaak ’s ochtends) en later op de dag een workshop in kleinere groepen. Verder zal ik niet te diep ingaan op de lessen van elke dag.

Na een lange maandag hadden we gelukkig dinsdag en woensdag vrij om even bij te komen van alle hectiek van die eerste. Helaas zat heel veel ontspannen en niks doen er niet in voor mij, want er moest nog wat ingeleverd worden voor school in Nederland. Gelukkig ging ik als de brandweer en was er op woensdag zelfs even tijd om de stad in te lopen en nog wat van de binnenstad te zien.

Donderdag stond weer volledig in het teken van colleges volgen en vrijdag ook voor een deel, maar toen was het eindelijk vrijdagmiddag. Alles vanuit Nederland was afgerond en het was dan eindelijk weekend. Tijd om leuke dingen te doen. Samen met Melissa ben ik de stad ingelopen om nog meer te zien waar we nog niet geweest waren. Aangezien we nog onze schoolspullen bij ons hadden bedachten we dat we wel het terrein van de universiteit op konden lopen (dat is privé terrein) en daar een beetje rond te snuffelen. Op het universiteitsterrein staat ook Kings college, de bezienswaardigheid hier. Van binnen moet dit echt een geweldig gebouw zijn, al mag hij er ook van buiten al zijn. Dus wat hebben we gedaan we zijn stiekem naar binnen geglipt en wat was het inderdaad mooi van binnen. Ik kan het wel proberen te gaan beschrijven maar heb dan meerdere pagina’s nog nodig. Ramen wel zo groot met allemaal glas in lood overal kunstwerken en wapens aan de muren en prachtig plafon, echt de moeite waard om eens te bekijken.

Eenmaal weer buiten werd ik door Joost (klasgenoot) gebeld of ik zaterdags mee wilde naar de helden van de lokale voetbalclub Cambridge United. Daar had ik wel oren naar en dus was de zaterdag ook meteen gevuld. Nu zal je misschien wel denken, Cambridge United daar heb ik nog nooit van gehoord. Dat kan ik wel begrijpen want ze spelen maar liefst in de league two (vierde divisie in Engeland). Ja wat kan je er verder over zeggen het is echt nog een competitie waar het kick-and-rush voetbal nog echt leeft, zo ook bij Cambridge United. Met z’n vijven gingen we naar de wedstrijd en waren er mooi op tijd zodat er het stadion goed konden bekijken en het inspelen etc. Om drie uur begon de wedstrijd en wij stonden achter het doel tussen de harde kern van Cambridge. Kortom de sfeer zat er vrij snel erg goed in. Voor elke speler was er bijvoorbeeld een liedje verzonnen en verder waren er een aantal algemene liedjes. Liedjes die nou niet echt heel lastig waren en dus na twee keer luisteren stonden we met z’n vijven ook luidkeels mee te zingen. De wedstrijd zelf was niet om aan te gluren, vanuit achteruit werd alles naar voren gepompt op hoop van goede zegen. Dat werkte niet bepaal goed want de tegenstander had net als bij Cambridge twee bomen opgesteld achterin die exact hetzelfde deden. Je snapt dus al wel dat de ruststand 0-0 was en dat er misschien drie kansen waren geweest. Maar goed de liedjes werden vrolijk doorgezongen en de sfeer was nog altijd erg goed. Helaas viel na rust snel een tegendoelpunt uit een vrije trap en bij de volgende corner voor ons trapte een speler van Cambridge de keeper neer van de tegenstander en kon hij inrukken met rood. Volgens de harde kern om ons heen was dit onterecht en dus lag het volgens hun aan de keeper en moest hij het de rest van de wedstrijd ongelden. Ik zal niet opschrijven wat er allemaal tegen hem werd geroepen maar laten we het erop houden dat het merendeel van de supporters vond die hij iets te vaak met zijn knakworst speelde. Ook de scheids maakte zich weinig populair zeker nadat hij weigerde te fluiten voor een overtreding op een doorgebroken speler van Cambridge. De wedstrijd werd helaas verloren, maar was al met al wel een hele leuke ervaring.

Tot volgende keer

Groetjes
Rens