Charme

Zoals beloofd ga ik aankomende zes maanden ook jullie hiervandaan in het verre Australië op de hoogte houden van alles wat ik mee ga maken. Voor de gene die niet op de hoogte zijn waarom ik hier ben. Ik ben in mijn tijd in Engeland gevraagd door Fracht Australië, waar ik vorige keer ook heb stage gelopen, om een afstudeerscriptie bij hen te komen maken. Zij zijn bezig met een overname van een bedrijf en hebben voor hun een bekend gezicht nodig om het een en ander te onderzoeken en daarover een aantal aanbevelingen te geven die zij kunnen verwerken in een nieuw business plan. Nu weten jullie wat een beetje het gene is waar ik mij de komende periode mee bezig ga houden tijdens de weekdagen, maar tijdens het weekend is er voldoende tijd om een beetje lol te trappen.

Afgelopen zondag vertrok ik vanaf Amsterdam naar Sydney, via Hong Kong. Beide vluchten verliepen heel voorspoedig, op het overheerlijke vliegtuigvoedsel na, waarna ik maandagavond lokale tijd voet aan de grond in Sydney zette. Daar stond Maurijn, bij wie ik in 2013 ook al een paar dagen was verbleven, op me te wachten om me op te halen. Daarna was het snel naar zijn huis en bijna meteen naar bed, want de volgende ochtend werd ik al meteen op kantoor verwacht.

De volgende ochtend werd ik geheel in beeld van een jetlag al om een uurtje of zes wakker. Maurijn en Chris (Maurijn’s beste vriend die tijdelijk bij hem verblijft) waren niet veel later ook al op voor een ochtendwandeling door de wijk en lang het water in Pyrmont. Ik hoefde pas om tien op kantoor te zijn en dus ging ik lekker even mee en daarna om negen uur met de bus richting werk. Het was een groot feest der herkenning, de stad, de mensen en het verschrikkelijke openbaar vervoer. Eenmaal bij Fracht aangekomen werd ik met nogal verbaasde gezichten onthaald. De directeur (Peter) had nog niks verteld aan het personeel, net als dat de overname nog een vrij groot geheim is binnen het bedrijf. Na dat iedereen verbaasd had gereageerd was iedereen erg blij me weer te zien, ja ik weet ook niet waarom. De rest van de morgen spendeerde ik met Peter (directeur) en Peter (adjunct directeur), ja iedereen heet hier Peter, die mij overlaadde met informatie over de casus waar ik aan ga werken. Dit hield mij de rest van de dag en de dag daarna zoet waarna ik voor volgende week een aantal afspraken maakte om wat processen beter te kunnen bekijken.

De week vloog eigenlijk om en voor ik het wist was het al vrijdag. Vrijdags besloot ik wat rond te gaan bellen voor accommodatie, want ik slaap bij Maurijn op een matras in de woonkamer, wat niet heel ideaal is als je een Jetlag hebt van hier tot ginter, maar je hoort me verder niet klagen want er staat elke avond een bordje eten op me te wachten als ik thuiskom en er wordt uitstekend voor me gezorgd. Ik maakte vrijdag een aantal afspraken om een aantal huizen te bezichtigen in het stadsdeel Coogee, wat aan de kust ligt en niet ver van werk is. Maurijn was zo aardig om met mij op stap te gaan waardoor een dagje fantastisch openbaar vervoer werd vermeden en een extra paar ogen mee ging om de boel te inspecteren.

Het eerste appartement waar we waren zag er wel ok uit, het was allemaal overduidelijk al wat ouder spul en de vloer zag er niet bepaald florissant uit, maar er scheen veel zonlicht naar binnen en had een mooie ruime kamer. Het was opzich best prima als ik niets anders kon vinden, maar ik had nog twee bezichtigingen gepland staan en dus stonden om twee uur bij de tweede op de stoep. De tweede zag er van de buitenkant iets minder veroudert uit, maar zoals het gezegd gaat oordeel een boek niet alleen op zijn buitenkant en dat bleek maar al te waar te zijn. We stapte binnen en ik wilde meteen weer weg eigenlijk. Het begon al met een vieze grijze kat in de deuropening maar hoe verder we kwamen hoe erger het werd. De verhuurster in kwestie zat zo stoned als garnaal op de bank en was zo te zien net bezig haar volgende jointje aan het rollen, nog net niet in haar badjas. In de keuken lagen stukken fruit en groente in de fruitschaal weg te rotten, ik durfde de wasmachine niet op te maken en in de badkamer zaten grote stukken schimmel op de prachtig verlept roze tegeltjes. Wegwezen dus!!! Eenmaal buiten waren we nogal opgelucht niet meer binnen te zijn, maar goed het is een beetje de charme van het huis zoeken. Voor de laatste bezichtiging moesten we wachten tot vijf uur, maar als de advertentie de waarheid sprak was het dubbel en dwars de moeite waard. Het gaf ons de tijd de omgeving een beetje te verkennen en aangezien het weer toch lekker was konden we mooi langs de kust een wandelingetje maken. Om vijf uur was het dan zo ver. De vrouw bij wie ik in het appartement zou komen kijken was al redelijke grondig geweest met vragen stellen voor ik überhaupt mocht komen kijken. Maar wat was ik blij dat ik mocht kijken, want het was zowel van binnen als van buiten een plaatje. Ik was eruit, dit moest hem worden al vertelde ze wel dat er nog een gegadigde was en dus braken Maupie en Rens de charmes van de Nederlanders los en een half uur later stonden we met een heel goed gevoel buiten, dit kon niet misgaan. Ze had nog wel om een nachtje bedenktijd gevraagd om alles even op een rijtje te zetten en zo kon ik dat ook doen. Het was dan niet een plekje voor mezelf, maar het appartement en mijn kamer waren beide echt fantastisch mooi en dus was ik er snel uit.

Zondag was een traditioneel vroeg dagje (ben nog niet na zeven uur wakker geworden hier sinds mijn aankomst), want Maurijn ging een rondje vliegen (hij heeft een brevet en moet aan zijn uren komen) en ik mocht mee als ik dat leuk vond. Nou dat wilde ik natuurlijk wel en dus na een wat slaperige start van de dag stonden om acht uur op Camden airport (in het zuidwesten van de stad). Na alle check etc. gooide Maurijn het vliegtuigje de lucht in en stonden we voor een mooi vluchtje over de stad. Het weer moest fantastisch worden dus wat kon er mis gaan. Het eerste stuk was daadwerkelijk erg mooi, maar hoe dichter we bij de stad kwamen hoe meer het duidelijk werd dat over de stad vliegen niet het beste idee was. Het regende pijpenstelen boven de stad en het zag er naar uit dat het niet snel wegging trekken. Helaas pindakaas voor ons maar dus keerde we halverwege weer om en vlogen we dezelfde richting weer terug, waarna Maurijn mij de schuld gaf want was nog geen een keer mooi geweest als ik meeging, bedankt he vriend.

Eenmaal op de grond belde ik met Maggie, de vrouw van het mooie huis, om eens even polshoogte te nemen wat haar beslissing was en het bleek dat het charmeoffensief had geholpen. Nog geen half uur later had ik een contract in de mail en tegen half twee ‘s middags was de boel rond en dus kan ik blij mededelen dat vanaf volgende week ik aan 98 Mount street in Coogee woon.

Spreek jullie snel weer

Groetjes,
Rens