Bezigheidstherapie

De vorige keer verteld ik jullie dat er weinig schot zit in de overname en dat het mijn project wat begint te frustreren. Het ziet er echter voorlopig nog niet naar uit dat hier snel verandering in gaat komen dus ben ik voor mezelf begonnen in het doen van mijn onderzoek. Het heeft er inmiddels toe geleid dat ik een behoorlijke voorsprong heb op mijn eigen schema in het doen van mijn onderzoek terwijl de activiteiten die ik voor het bedrijf zou gaan doen nog steeds niet echt begonnen zijn en ik daar dus zwaar mee achter loop. Het heeft er wel toe geleid dat ik heel gedetailleerd te werk kan gaan voor mijn eigen onderzoek waarvoor ik uiteindelijk beoordeeld wordt. Het is dus op het moment een beetje een dubbele situatie waar ik aan de ene kant mezelf echt een beetje aan het bezighouden ben, maar aan de andere kant nu wel een basis kan neerzetten voor mijn scriptie die dusdanig goed is dat ik straks relatief snel een eindproduct kan opleveren dat van goede kwaliteit is (als je het nog volgt). Er valt dus eigenlijk nieuws niks te zeggen over mijn dagen op het werk anders dan dat ik het beste van een ingewikkelde situatie probeer te maken.

De weekenden zijn daarentegen veel betere bezigheidstherapie. Al is het nog steeds winter hier en is het een van de koudste winters in Australië in ongeveer 30 jaar, waarbij rondom Sydney de meeste sneeuw in jaren is gevallen, is het als de zon er is nog goed vertoeven. Nou ja op vorig weekend na, want toen was het druilerige en winderig en vies weer en dus ideaal om een weekendje niks te doen en dus ben ik dat maar gaan doen en heb ik eigenlijk niks meegemaakt op een mooie wandeling naar Maroubra langs de kust na op zondag.

Afgelopen weekend daarentegen was het absoluut fantastisch en trommelde Maurijn me op om mee te gaan naar Royal national park. Dit park ligt net ten zuiden van Sydney en staat naast de meest briljante kustlijn, met watervallen en alles erop en eraan, ook als een van de laatste plekken die er ongeveer nog uitziet als de plek die ontdekkingsreizigers aantroffen ongeveer 300 jaar geleden. Het is dik bebost en moeilijk begaanbaar vol. Maurijn nam me mee naar Wattamolla waarvandaan we langs de kust naar Garie beach zouden lopen. Onderweg kwamen we door prachtige baaien met helderblauw water, watervallen die vanaf kliffen zich tientallen meters naar beneden stortten, verschillende soorten wildleven (van kookaburra's tot slangen) maar vooral modderige paden. Geleerd van mijn trip door de Blue Mountains had ik nu waterdichtere schoenen aangetrokken, maar het eind van de rit mocht het niet deren. Het maakte het wandelen wel een stuk spannender door te moeten springen van de ene kant van het pad naar de andere kant en ja als het dan een poosje goed gaat dan krijg je last van hoogmoedswaanzin en wat gebeurd er dan met Rens, precies dan gaat het faliekant verkeerd en daar lag ik dan op mijn neus met mijn voeten nog net niet enkeldiep in de modder. Op dat kleine ongelukje na kwamen we na een kleine 2,5 uur aan op Garie beach aan waar we gezellig in het zonnetje onze lunch aten een rondje over het strand maakte met de verplichte foto's om vervolgens weer om te keren en dezelfde route terug te klauteren, springen en lopen.

Jullie horen snel van me

Groetjes,
Rens