C'mon

Na lang wachten was het dan eindelijk zover. Deze en komende week is de Australian Open in Melbourne. Het hele land is een beetje in de ban van het tennis. Overal op straat spreken mensen over het tennis. In Melbourne wordt het zelfs nog een beetje bonter gemaakt. Mensen gekleed in de raarste kleren. Aan het begin van de week zat grote natie held Lleyton Hewitt nog in het toernooi en waren zelfs mensen die elkaar begroette met zijn welbekende C’mon. Daarnaast werd er ook nog cricket gespeeld wat het deel van de bevolking dat niet echt geïnteresseerd is in de ban houd. Kortom het land ligt een beetje op z’n gat. Ook ik nam gezellig deel aan de tennismalaise en van cricket ben ik niet vies. Zondagavond zou ik in Rod Laver Arena (centre court) zitten en dus hield ik scherp in de gaten wie ik waarschijnlijk zou gaan zien. En als het niet aan Andy Roddick had gelegen had ik gewoon naar een Nederlander gekeken (meer daarover later)

Er stond zowaar weer een normale werkweek op het programma en dus vijf dagen keihard weken, althans dat dacht ik. Het is daarentegen januari en dat betekent hier vakantie tijd en dus was het heel erg rustig een keertje. Dat was niet zo erg want nou kon ik wat vorderen met mijn stageverslag. Het was dus eigenlijk uitkijken naar vrijdag, want dan zou ik naar Melbourne vliegen vrijdagavond. Nou vloog ik met Tiger airways en ik heb uitgelegd in een vorig verhaal dat moet een bewuste keuze zijn (of anders gezegd je heb geen andere keuze). Vol goede moet en hopend op het beste naar het vliegveld en natuurlijk veels te vroeg. Je raadt het al, vlucht vertraagd. Eerst 2 uur later naar kwart voor elf, maar algauw bleek het maar een uurtje te zijn en dus met een beetje vertraging kwam ik aan Melbourne aan.

Ik moet nu eerst vertellen dat ik af en toe door de rivaliteit wordt meegesleept die tussen Sydney en Melbourne heerst, maar stiekem vind ik het gewoon een leuke stad. Maar met een rivaliserende blik kwam ik aan, want mijn vlucht was niet zoals ik had gehoopt, vol rust (zodat er mss een klein dutje gedaan kon worden). Nee ik had dit keer geen krijsende kinderen aan boord, maar gore en irritante Japanners. Nou heb ik niet belachelijk veel tegen ze, ik vind ze zo nu en dan irritant maar zo zullen ze waarschijnlijk ook over mij denken. Maar dit was anders. Een stuk of zes jongens van mijn leeftijd die om elf uur ’s avonds het nodig vinden een feestje te bouwen op 10km hoogte kan ik nog begrijpen, maar dat ze vervolgens een wedstrijdje goor doen als afsluiter houden weer niet. Nou goed ik naar het hostel op weg en verlangend naar een bed.

Eenmaal op mijn kamer aangekomen zat er nog een gast op zijn laptop, ah joh best joh wat jij wilt ik poets mijn tanden wel even doe mijn zo geliefde oordoppen in en ga slapen. Zo gezegd zo gedaan. Ik had niet echt gekeken hoe onze computer Japanner eruit zag, maar daar kwam ik achter toen ik wakker werd. Hij stond namelijk middenin de kamer. Toen ik hem zag wist ik meteen hoe ik hem aan jullie moest omschrijven. Hij was namelijk de Japanse versie van een Bob de Rooij (het typetje van Paul de Leeuw). Hij had ook de omvang van Paul de Leeuw. Meneer had alleen nog maar zijn onderbroek en bloesje, niet dicht gedaan, aan. Ik werd daarvan al een beetje misselijk aangezien ik net wakker was, maar toen viel me iets op, en was het me maar nooit opgevallen, hij was iets te opgewonden… Ja echt heel erg fijn dit, iedereen zegt altijd dat je leuke mensen tegen komt in Melbourne, nou IK VIND VAN NIET!!! Licht puntje aan de horizon was dat mijn dag nu alleen maar beter kon worden en dat ik alle ellende nu wel had gehad.

Dat bleek ook zo te zijn, ik had de zon ui Sydney meegenomen en dus scheen de zon ook weer eens in Melbourne. Aangezien Rick ergens aan de oostkust vertoeft en Jildau al thuis is was ik op mezelf aangewezen en dus kon ik bepalen waar ik heen wilde. Nou had ik van Tjits gehoord dat het national sports museum in de MCG (cricket en AFL stadion) heel erg leuk was en dus besloot ik daar heen te gaan. Het bleek ook heel erg leuk te zijn vooral de Olypic section en de hall of fame vond ik zeer interessant. Voor de mensen die van wist je datjes houden.
Wist je dat de Olympische van 1916 eigenlijk in Berlijn gehouden zouden worden en als gevolg daarvan de spelen in 1920 naar Antwerpen zijn gegaan.
Wist je dat de spelen van 1940 eigenlijk aan Japan waren gegeven.
Wist je dat een van de bazen van Fracht de zoon is van legendarische rugby speler, Reg Gasnier.
Wist je dat ik volgens de interactieve game die je kan doen in het museum heel erg goed ben in cricket.
Met die informatie en een leuke ervaring rijker weer op weg gegaan naar mijn volgende stop. Aangezien ik dus zelf de guide was en een klein beetje de weg ken in Melbourne verzon ik ter plekke waar ik heen wilde. Besloot ik in een willekeurige tram te gaan zitten en kijken waar het schip strand of in dit geval de tram stopt. Dat bleek bij het Etihad stadion te zijn, waar ik lekker lunchte en een rondje liep. Tegen half vier besloot ik nog even naar de Queen Vicoria market te gaan, omdat ik mama had beloofd voor Ugs te kijken. Nou was de iedereen de boel aan het afsluiten, maar gelukkig kon ik op de valreep nog een sterk in prijs verlaagde paar Ugs scoren.

Toen vond ik het allemaal wel mooi geweest en ben ik naar Federation Square gegaan, waar een groot scherm hing met alle tennis erop. Daar heb ik lekker tussen de Ozzies in het namiddag zonnetje genoten van de tennis. ’s Avonds kwam Carla nog heel even langs in de stad. Met haar een laatste maaltje gegeten en afscheid genomen, want daar begin ik nu jammer genoeg bij sommige mensen mee. Bij de tennis was het Ozzie night en dus ben ik weer op Fed Square gaan zitten, dat nu volgepakt zat. Iedereen was voor de Australiërs die speelde. Toen Nadal echter moest was het plein afgeladen vol (een man of 500) en die waren op twee vrouwen na allemaal voor de Australische jongen. Dit zorgde voor de nodige genante momenten. Elke kaar dat Tomic scoorde ontplofde het plein, maar als Nadal scoorde waren er twee vrouwen die helemaal los gingen en zat de rest van het plein zo van die zijn niet goed wijs. Een onwijs leuke avond werd hierdoor.

De volgende dag stond weer een stralende dag op het programma en nadat ik nu niet walgende en kokhalzend wakker werd begon min of meer het wachten en entertainen van mezelf totdat Nyomi om half zes zou komen, want om zeven uur begon het tennis. De vrouwenwedstrijd zou Sharapova-Petkovic zijn en de mannen Roddick-Wawrinka. Dezelfde Roddick die dus de enige overgebleven Nederlandse hoop eerder die week nog versloeg. Vooral de mannenwedstrijd zou een mooie pot worden voor de neutrale toeschouwer. Nou waren wij neutrale toeschouwers en aangezien Zwitsers altijd neutraal zijn en Wawrinka aan Zwitser is waren wij voor de Zwitser. Bij de vrouwen zou het daarentegen een nogal luidruchtig wedstrijdje worden. Jullie hebben vast wel gezien wie gewonnen heeft, het tennis was geweldig de sfeer nog beter (met onder andere de wave) en dus was het een avond om nooit meer te vergeten.

Woensdag is het hier Australia day en is iedereen vrij, daarnaast ik zomer hier in Sydney echt gearriveerd met op Australia day de warmste dag tot nu toe verwacht (38 graden in de stad en 43 in het westen, waar ik woon). Mijn laatste weekendje wordt dus nog mooi en dan begin ik aan mijn laatste werkweekje.