Walzing Mathilda

Tellen jullie dagen af? I k ook maar wel met tegenzin hoor. Nog maar vier weken en dan ben ik gewoon weer in jullie midden. Het zal niet met alleen maar tegenzin zijn, maar echt graag wil ik nog niet naar huis. Zo begin ik nu echt dingen, maar vooral mensen nu echt te missen. Daarentegen is het hier nu toch echt zomer geworden en zijn de dagen in het weekend aan het strand echt niet verkeerd. Kun het je voorstellen wat een verschrikkelijk dilemma dit is en ik denk dat ik de oplossing heb, kom hierheen!!!

Na een kort weekje werken, waar eigenlijk niet veel gebeurde, zou op vrijdag Rick uit Melbourne komen. Hij zou zondag op tour gaan langs de oostkust omhoog, de gevarenzone in. Hij had gevraagd of hij bij mij een nachtje kon logeren op vrijdag. Nou vooruit. Hij zou op vrijdagmiddag aankomen rond twee uur, maar tegen lunch kreeg ik een smsje, vlucht was vertraagd met drie uur. Hij vloog met Tiger airways, die hun reputatie weer eems waar maakte. Er zijn namelijk een aantal merken in Australië die een bepaalde reputatie hebben. Zo is Tiger de vliegmaatschappij waar je mee wilt vliegen als je weinig geld en veel geduld hebt, niet echt een maatschappij voor mama dus. Ander voorbeeld is Volvo daar rijden alleen dommelende bejaarden in die niet harder dan 80 durven, ik zat dus vorige week stijl achterover geslagen toen we er door eentje ingehaald werden en hij er nog een paar inhaalden. Nou moet ik ook vertellen we hebben in Nederland zelf twee Volvo’s en toen ik dat aan mijn grote vriend Ryan vertelde zei hij dat dat nog erger is dan geen auto hebben hier in Australië.

Nou goed Rick kwam dus nu ineens na werktijd aan, wat dus eigenlijk wat beter uitkwam. Waarna we meteen richting stad gingen om bij een restaurantje wat te gaan eten. Nou nam ik hem mee waar een meisje werkte waar Rens stiekem een oogje op had. Al snel praatte ik mijn mond voorbij en dus ging Rick, die ondertussen een biertje of twee misschien wel drie achter de kiezen had, contact zoeken met haar. Al snel kwamen we achter haar naam, ze heette Mathlida. Op aandringen van Rick raapte ik ook mijn moed bijeen en vroeg haar telefoonnummer. Ze was al bezet, hmm balen. Een gezellige avond en heel wat pils later liepen we half zingend “Walzing Mathilda”, een heel erg bekend Australische liedje, terug naar het station.

Zaterdag betekende de toerist uithangen en maar weer eens langs alle toeristische trekpleisters. We werden allebij veel te vroeg wakker en dus konden we rustig op gang komen, nou ja rustig we waren gewoon niet vooruit te branden. Tegen half tien toch echt op weg naar de stad, eerste stop Opera House waar we de gebruikelijke duizend foto’s namen. Vervolgens zijn we naar Watsons Bay gegaan, waar het dankzij de strakblauwe lucht weer adembenemend was. Nadat we een tijdje daar hadden door gebracht maakte Rick Watsons bay tot de mooiste plek waar hij tot nu toe ooit was geweest. Ik zelf vind het de beste plek van Sydney. Na een klein uurtje met de bus naar Bondi beach gegaan. Eerst maar even over het strand gelopen op weg naar de kliffen van Bondi. Nou moesten we om daar te komen wat rotsen beklimmen en dat is niet makkelijk op je slippers. Na wat ongemakkelijk klim en klouter werk toch op de rotsen aangekomen helemaal op het verste punt. We zochten daar een droge rots en genoten lekker van de zon en de hoge golven die op de andere rotsen sloegen. Eenmaal opweg terug naar de stad besloten we naar het Olympic Park te gaan. Het was daar redelijk druk, omdat er van alles aan de gang was. Nou is er op het Olympic Park ook een skatestadion, met een gigantische halfpipe. Nou ben ik geen geweldenaar in skaten, maar de gozer die daar bezig was zeker wel. Vervolgens maakte we ons rondje op het park af en besloten we als laatste nog even naar het tenniscourt te gaan. Daar vielen we met de neus in de boter, omdat er een ATP-toernooi aan de gang is op dit moment. Na via de VIP ingang binnengesneaked te zijn besloten we ook even te kijken bij een wedstrijdje. Tot het moment ik de deuren van het Centre Court zie open staan, daar moesten we dus eerste even heen. Wat denk je is daar ook een wedstrijd aan de gang. Niet hoogstaand hoor. Na op internet opgezocht te hebben bleek het nummer 101 tegen 134 te zijn. Toch leuk om een voorproefje te krijgen wat ik over een kleine 2 weken te zien krijgen in Melbourne tijdens de Australian Open. Het was al met al een zeer geslaagde dag geweest en dus moest daar nog even een biertje opgedronken worden in de stad.

Zondag besloot ik lekker een keer thuis te blijven en dat bleek een goede keuze, want ik werd door mama gebeld tegen een uurtje of twee, ze waren onderweg naar mij. Het zou nog even duren, maar later die middag waren ze dan gezellig weer bij me. Ze vertelde mij wat ze gadaan hadden afgelopen week. Voor de mensen die benieuwd zijn, dit hebben ze gedaan:

Op dinsdag zijn ze richting Botany Bay gereden, dat is de baai waar de haven aan ligt. Aan de zuidkant is echter meer natuur en stranden en dus werden voor Femke naar schelpen gezocht in Cronulla. Vanaf daar zijn ze de Grand Pacific Drive naar Kiama gereden. Daar is een zo gehete Blow in the Hole wat een prachtig natuurgeweld is van de zee. Het zeewater komt namelijk in botsing met de kif. Er zit echter een gat in die klif. Achter dat gat dit een open ruimte waar de golven op de binnekant slaan. Door een gat aan de bovenkant komt dan het water met een enorme klap omhoog wat net een soort vuurwerk van water lijkt. ’s Avonds zijn ze maar weer eens als echte Ozzies gaan bbqen in het park.

Op woensdag zijn ze naar Jambaroo waar de ingang was van het Mirramurra regenwoud is. Eenmaal hebben ze daar een bijna 5 km lange wandeling gemaakt naar o.a. de Mirramurra watervallen wat een aardige klauterpartij is, maar zeer de moeite waard was. Daar hebben ze blijkbaar mooie bomen, planten en jawel varens gezien en daar ontzettend van genoten. Langs de kust zijn ze doorgereden naar Nowra en Kangaroovvalley (wat volgens mama zijn naam geen eer aandoet, omdat er geen kangoeroe te zien was) gereden waar Hampton Bridge is, de oudste hangbrug van Australie. Nou eens een keer met recht oud, er mag maar 1 vrachtauto tegelijk op want anders zakt de brug in elkaar. Toen mama op de brug stond en er inderdaad een vrachtwagen over heen reed had ze het gevoel dat zij en de brug uit elkaar rammelde. ’s Avonds hebben ze maar weer eens bij de bowlingclub een mixed grill gegeten.

Donderdags zijn ze via Jervis bay, waar ze eerst wilden blijven, maar waar ze geen motel konden krijgen. Het was ook nog eens zo druk wat ze niet prettig vonden en dus zijn door gereden richting Ulladulla. Voordat ze in dat plaatsje aankwamen maakte ze eerst nog een stop bij Lake Conjolla wat een meer is geworden doordat zandafzetting een duinenrij heeft gevormd. In zijn Ulladulla zijn jut en jul nog een uurtje naar het strand geweest, want het was inmiddels 3 uur dus is de zon niet meer zo verschrikkelijk heet zodat ze niet meer zo heel erg zouden kunnen verbranden. De zon is hier in de winter net zo sterk als in Nederland tijdens de zomer. Bij het motel was een bbq en dus die maar weer eens gebruikt om een paar lekker steaks op klaar te maken.

Op vrijdag op weg naar Pebbly Beach gegaan waar ze al eerder waren geweest met hun lieve dotjes en toen kangoeroes op het strand hadden gezien. Nu waren die er niet, maar in plaats daarvan zagen ze dolfijnen in de zee. Die middag brachten ze weer een uurtje op een strandje door in Malua Bay en ‘s Avonds in Narooma bij de golfclub lekker gegeten dat vonden ze de beste uitvinding, kunnen eten bij de bowling of golfclub).

Zaterdags zag papa tijdens het rijden een scenic route. Er stond echter nergens dat het een gravel- c.q. zandpad was door het regenwoud voor 22 km lang, wat geluksvogel is die gast toch af en toe (ik had het graag gereden). Bij Tilba was een plaatselijk wijnboer waar ze natuurlijk verschillende wijntjes hebben geproeft (op aandringen van mama), wat er bij hun om 12 uur ’s middags prima ingaat. Vervolgens zijn ze in "historic" Tilba gestopt en bij de verschillende winkeltjes gekeken en voor het eerst zagen ze een "historic"dorpje waar wel wat leuke pandjes waren om te bekijken. Er moet hier gezegd worden dat alles in dit land dat gebouwd is niet ouder is dan 250 jaar, omdat toen pas de eerste mensen hier kwamen. Tot slot zijn ze in Bergamui naar het strand gegaab en bij het motel toch nog maar weer een keertje gebbqt waar ze blijkbaar goed de smaak van te pakken hebben, want zomers doen we dat ook nooit (toch Jor?).

Zondags heeft mama een paar prachtige schelpen en een stukje koraal gekocht, wat overgens weg vreemd is omdat je nergens schelpen kan vinden. Op de terugweg richting Sydney begon het te regenen wat niet meer stopte. Toen ze mij belde was ik stomverbaasd, omdat het bij mij thuis gewoon strakblauw was en dik 30 graden. ’ s Avonds belden we met z’n drieën met Maaike, Jordy en Fem. Met de video aan en dus konden ze ons zien. Vooral Fem vond dit helemaal geweldig en nu was ze wat loslippiger dan toen ze met “Kitte” belde en natuurlijk even goedlachs was. Nu kon ik ook een keer samen met mama een rondlijding door mijn huis geven aan de familie. Het was ouderwets een gezellige boel. Dat blijft het nog tot woensdag, want dan gaat het, door Annie zo mooi beschreven, “Kapitaal” terug naar Nederland.