Queensland where Australia shines??

Natuurlijk wensen we (het gedeelte van de familie Jonker dat hier zit) jullie het beste voor 2011 en hopen we dat jullie allemaal een fijne kerst hebben gehad. Mijn laatste berichtje maakte ik voor kerst en er is een hoop gebeurd sinds dien. Die vrijdag had ik nog een BBQ met het hele team en deden we aan Kris Kringle (een soort van loodjes trekken). Waarna ik om twee uur al klaar was en naar huis mocht. Ik zou niet lang thuis blijven, want de vlucht naar Gold Coast stond op het programma. Om vijf uur op weg naar het vliegveld, waar ik om zeven uur naar Gold Coast zou vliegen, daar zou ik om half acht aankomen. Schijn bedriegt het was niet zo’n korte vlucht als je zal denken, maar er komt nog een uurtje tijd bij, omdat ze in Queensland niet aan winter- en zomer tijd doen. Lekker verwarrend want nog geen 15 minuten ten zuiden van Gold Coast ligt de grens naar New South Wales, waar dus wel aan winter- en zomer tijd wordt gedaan.

Eenmaal aangekomen regent het. Het bleek dat het hele kerstwekend regenachtig werd , omdat er een tyfoon in het noorden van Queensland was en wij daar in de staart van zaten. Nou is de slogan van ‘Queensland: where Australia shines’ of ‘The sunshine state’. Nou daar hebben we niets van gemerkt. Goed het was nog steeds 25 graden buiten en we zaten in een wel matig resort hoor. Eigen badkamer, eigen slaapkamer, grote keuken, ruime woonkamer, een stuk of drie zwambaden, overal BBQ’s en ik kan nog wel even doorgaan. Het zou dus geen traditionele kerst van de familie Jonker worden. Nou had geen van ons een kerst gevoel.

Op eerste kerstdag brachten we de tijd door op het strand, al regende het nog wel een beetje, zwemmend wat lachen gieren brullen was, omdat Tjits met alle kleine kinderen die niet in het zwembad mochten zijn (minimal leeftijd in ons bad was 18 jaar) van de fontijnachtige waterval afsprong. Totdat een van de medewerkers van het resort alle kinderen wegstuurt waarop Tjits denkt dat zij wordt bedoelt en zegt “But I’am 25. En kaarten (toch wel een beetje vertrouwd). Het eten was ook het eten was iets anders dan normaal. Sla met heel veel vlees en als toetje pavlova, een traditionele schuimtaart uit Nieuw-Zeeland (ja Tjits ben je tevreden) en volgens mij zat er iets in die pavlova, want na het eten tijdens het kaarten zaten we wat te dollen (doen we nooit…) waarop papa met een uistreken kop iets tegen me zegt dat eigenlijk niet zo heel grappig was, maar toch om de een of andere reden die ik ook niet begrijp lag ik huilend van het lachen onder de tafel van het lachen. Ik vond dat het aan de pavlova lag en dus hadden we geen pavlova gegeten, maar paddova.

Tweede kerstdag net als de rest van Australië doorgebracht in een winkelcentrum of ze waren allemaal naar dat centrum gekomen, want wat was het druk zeg. In de Ralph Lauren winkel was het zelfs zo erg dat je bij binnenkomst al meteen in de rij stond die vervolgens zigzaggend door de winkel heen liep. Vervolgens regende het weer en hebben we de rest van de dag cricket gekeken en gekaart. Tegen die tijd waren er al een hoop mooie uitspraken langsgekomen van zowel vader als moeder. Dit waren de twee meest zeggende van de afgelopen anderhalve week. Mama: ‘Wat zei die man ookal weer over die ontdekking die ze ontdekt hadden…’ Papa: ‘Goh, het is wel heet met die hitte zeg…’ juist en zo zijn er nog velen hoor.

De volgende dag leek het wat droger te zijn en dus meteen op pad gegaan. Eerste stop Surfers Paradise. Maar zoals ik zei leek het wat droger te zijn, schijn bedriegt. Het kwam met bakken uit de hemel zetten toen we eenmaal daar waren. Eenmaal terug een paar uur later maar weer cricket gekeken, want de wedstrijd die aan de gang was (Australië-Engeland, ook wel the Ashes genoemd) kan 5 dagen duren. ’s Avonds dan ook eindelijk weer een keer van de bbq gebruikt gemaakt. De volgende dag zouden weer in normaal weer zitten, we zouden dan op de weg terug naar Sydney gaan en dus ook weer in de juiste staat zijn (mensen in New South Wales maken graag grapjes over andere staten en daar ben ik ook een beetje mee aangestoken).

De twee dagen die volgden zouden een hoop rijden omvatten, omdat het nou eenmaal bijna 1000 km rijden is van Gold Coast naar Sydney. Onderweg stopten we in Byron Bay om op het meest oostelijk puntje van Australië te staan bij hun beroemde vuurtoren. ’s Avonds sliepen we in een plaatsje Port Maquarie, waar we gingen eten bij de bowling club. Ja bij de bowling club, dit is geen grapje. Wat bleek daar hebben ze onbeperkt menu, wat nog best te hakken bleek te zijn. Nou werd ik gewaarschuwd door mama, want ze was de eerste keer niet zo lekker geworden van het eten. Ik besloot mijn lintworm ook weer eens eten te geven en tegen de tijd dat ik klaar was met eten kon er letterlijk niets meer bij. Toen ik om me heen keek wat voor mensen er toch eigenlijk zaten bleek ik over verschrikkelijk goede vooruitziende blikken te hebben. Het soort mensen was precies wat ik me voorstelde oude stelletje die onder een neutje en al babbelend hun bordje vol schepte, de tokkies en wij. Als ik dacht dat er iemand niet bij hoorde moest ik even gaan inspecteren. Dit betekende dat ik een meisje van mijn leeftijd zag, die niet er niet thuishoorde. Maar als ik alles in de smiezen had en ze zich omdraaide zodat ik het gezicht kon zien had ze vaak een snor of een plamuurlaag make-up op, ze hoorden er dus allemaal bij. ’s Avonds maar weer een keer kaarten, we klaverjassen, waar ik Tjits nog even in de zeik nam waardoor we weer de slappe lach hadden. Woensdags zijn we langs Port Stephens gereden, waar we lekker genoten van een BBQ en in de verte een paar dolfijnen zagen.

Op vrijdag na twee dagen werken was het oudjaardag en ik weet niet wie weet hoe hier oudjaar wordt gevierd. Dat gebeurd in de haven bij de Harbour Bridge en Opera House met vuurwerk, heel veel vuurwerk. Het gebeurd hier op deze manier, omdat men hier zelf geen vuurwerk mag afsteken. Om drie uur zat de familie Jonker in de haven in de brandende zon met lekker een graadje of 35. Entertainment was er nauwelijks en geen van de drie feestvarkens had eraan gedacht om iets van kaarten mee te nemen en dus moesten we ons zelf vermaken. Om negen uur kwam het vuurwerk voor de kinderen. Toen hadden we al handen en ogen te kort om al het vuurwerk te kunnen aanschouwen. Nog een paar uurtjes wachten en dan zou de brug letterlijk in vuur en vlam worden gezet. Komt er nog ineens een cameraman met een interviewer op ons af voor channel 7. Een interviewtje later, geen idee of het ook op tv is gekomen, ging de tijd eindelijk een beetje sneller en om twaalf uur was het dan zover, waar we al die tijd op gewacht hadden. Ik kan wel proberen te beschrijven hoe het er aan toe gaat, maar dan heb ik nog een pagina of tien nodig. Ik geef even de samenvatting, het was mooi. De Harbour bridge in vuur en vlam, de ene na de andere mooie knal. Het minpuntje was dat het maar tien minuten duurde en tien minuten zijn nog niet vaak zo snel gegaan.

De volgende dag met de hele familie weer op pad. Het was weer prachtig weer en dus gingen we… niet naar het strand voor een Nieuwjaarsduik, maar liepen we over de Harbour bridge en aten we gezellig in Darling Harbour. Zondag besloten dan maar wel naar het strand te gaan. Om precies te zijn Manly beach en daar moet je met de ferry heen. Nou heb ik het wel eens druk gezien op de Ferry, maar dit sloeg echt alles. Een rij zo lang echt nog nooit zo gezien. Gelukkig hoefde we niet te lang te wachten. Eenmaal op Manly ben ik met mama naar Manly Oceanworld gegaan, waar ik nog een kaartje voor had. Tegen de tijd dat we terug wilde had ik mijn Nieuwjaarsduik gehad, nou ja tot mijn knieën in het koude water, maar de rij terug was zowaar nog langer dan heen. Dus besloten we nog wat te gaan eten, maar na het eten was het nog drukker en was het gaan regenen. Waarop Tjits zij en ik citeer hier ‘het lijkt wel op Melbourne hier met dit weer’.

Vandaag was meer regen voorspelt en dus besloten we naar de Jenolan Caves in de Blue Mountains te gaan. Dit grottenstelsel is een van de oudste te wereld en ook heel indrukwekkend. We begonnen met een zelf guided toer door een grottenstelsel heen, waarna we met een guided toer door de Lucas caves gingen. Van de ene naar de andere grot en de een nog indrukwekkender dan de andere, maar de mooiste was toch wel ‘The Catherdral”. Een redelijk grote, maar vooral hele hoge grot met de mooiste lijmsteen die ik misschien wel heb gezien. Het bleek ook een heel goede ruimte te zijn voor akoestiek voor opera. Er wordt gevraagd of er iemand wilde of kon zingen. Ja was het antwoord van een van de mensen die ook mee was. Nou houd ik niet zo van opera, maar de ruimte bleek inderdaad heel geschikt en die jongen kon ook wel heel erg goed zingen hoor.