Come to Australia...

Voor het eerst sinds mijn verblijf hier is het onoverkomelijke gebeurd: iets minder leuks. Ik leef nu een maand hier in Sydney en heb het heerlijk naar mijn zin zoals jullie hebben kunnen lezen. Ik heb gewelidige huisgenoten waar ik het goed mee kan vinden, maar toen ik maandag thuiskwam stond in de gang mijn huisbaas te luidkeels te ruziën met Steven, Steven woont al 2,5 jaar in het huis en heeft het altijd heerlijk naar zijn zin gehad. Een meningsverschil tussen beide heren escaleerde en Andrew, mijn huisbaas, besloot het mooi te vinden en gaf Steven tot zondag woonruimte te geven en dan zou het over zijn. Heel erg jammer, want Steven is een gwelidig aardige kerel. Het bracht een beetje een grimmige sfeer in het huis voor twee dagen, maar de lucht werd door Andrew zelf geklaard door Steven gewoon als zijn vriend te blijven behandelen.

Op het werk was het deze week voor het eerst een beetje druk. Vooral maandag, dinsdag en woensdag waren erg druk. Dat is erg lekker, want de tijd vliegt om op zo’n dag. Dinsdag was mijn hoogtepunt. Ik had het op kantoor al erg druk en soms moet je tussen door naar AQIS, dat staat voor Australian Quarantine Insprection Service, om goederen te registren en te laten onderzoeken. Nou moet je af en toe ook wel eens voor personal goods, van je klant, naar Quarantine en dan moet je zelf de registratie doen op een computer. Nou is dat geen probleem, maar wel als je dit voor het eerst moet doen en dan wordt natuurlijk besloten, als je bijna klaar bent, een evacuatie oefening te gaan doen. Hop allemaal naar buiten en dan maar ff wachten. Wachten. Een half uur!! Snel weer naar binnen, je raad het al shipment weg, kan je weer helemaal overnieuw beginnen. Toen ik eindelijk na 1,5 uur terug was ging de telefoon. Het was Hanna, een Japans meisje die prima Engels kan praten en een schat van een meid is, maar het af en toe niet zo goed kan verstaan. Het is dus de omgekeerde wereld met kill Bill, die is niet verstaan, maar verstaat jou wel prima. Nou ja goed terug naar Hanna. Je krijgt met haar normaal de volgende gesprekken:
Rens; Hi Hanna
Hanna: Hi Rens, can you please give me the master bill number for this shipment
Rens: yeah sure, that is 217-8553 2145
Hanna: so that is 217-8553 2145
Rens: yes
Hanna: 217-85532145?
Rens: Yes!
Hanna: or is it 217-8553 2155
Rens: No it is 217-8553 2145.
Hanna: so 217-8553 2145
Rens: yes.
Hanna oke thanks
Nou je krijgt wel de indruk dat veel van mijn collega’s dit irritant vinden en dus gaf mijn baas maar eens een uitbrander dat ze daar mee moest stoppen. Geen probleem zou je denken, wel dus. Ze herhaalt nu niet meer alles wat je zegt, maar zodra je begint te praten wordt je afgebroken door haar: Rens you are talking to fast. Het komt er kortweg op neer je moet je verhaal nu 60 keer herhalen in plaats van dat zij dat voor je doet, heel fijn dus.

Afgelopen zaterdag was de Grand Final van de AFL, Australian Footbal. Nou heb ik onderhand geleerd er is hier niets belangrijker dan AFL. Ik heb ook onderhand geleerd dat je voor twee clubs bent in Australië, dat zijn je eigen club en de club die tegen Colingwood speelt. Drie keer raden welke club in de finale staat, juist: Colingwood. Terug naar zaterdag. De finale stond op het programma en dus was het hele land, behalve de toeristen, in rep en roer. Zoals jullie weten heb ik de final niet gezien, maar ik hoorde de uistslag later. Bleek dat het zeer zeldzame was gebeurd: een gelijkspel. Dan worden er geen strafschoppen ofzo genomen, nee dan wordt het hele circus een week later gewoon weer opgetrommeld en dus weet ik wat ik zaterdag ga doen, met mijn Fuji-rugbyvriend, Jeramain.

Voor de mensen die naar Australië (willen) gaan. Ga even naar Youtube en type in scared weird little guys-come to Australia. Dit liedje is ooit gemaakt als reclame voor het land om toeristen te lokken door een komisch duo, het zal je overtuigen om te komen. Voor de mensen die niet hierheen willen gaan: kijken!! Het is echt lachen en neemt maar een 1 minuutje in beslag.