Back in Action
Door: rensjonker
Blijf op de hoogte en volg Rens
25 Oktober 2010 | Australië, Hobart
Het duurde eventjes.ik ben nu bijna 2 maanden aan het werk en dus heb ik eigenlijk niet meer echt gereist in die tijd, maar dit weekend was het eindelijk weer een keer zo ver. Na een zeer vermoeiende week die flat out was zoals ze dat hier noemen (druk) mocht ik een weekendje letterlijk en figuurlijk afkoelen op Tasmanië. Vooraf had ik al de verhalen over het eiland dat ten zuiden van Melbourne ligt gehoord. Zo zegt men dat het altijd koud is op Tassie en dat je moet uitkijken voor mensen met 2 hoofden (heeft met een sporter van Tasmanië te maken). Daarnaast wonen er op het eiland 2 idioten die geloven dat de Tasmaanse Tijger nog leeft, terwijl die al lang en breed is uitgestroven. Goed Tasmanië wordt door de bewoners van het land een beetje als een grote grap gezien. Gelukkig hoorde ik ook goede verhalen. Zo zou het landschap te vergelijken zijn met Nieuw-Zeeland, het moest dus wel mooi zijn.
Eerst stond er een vlucht op het programma op zaterdagochtend, wat mijn grote hel zou worden. Het vliegtuig vertrok namelijk om 8 uur ’s ochtends en dus moest ik rond 7 uur op het vliegveld zijn, niet zo erg zou je denken. Wel dus stel je dit even voor. Zaterdagochtend na een gigantische week werken om zeven uur op een vliegveld zijn terwijl je een uur met de trein van het genoemde vliegveld woont. Fijn dan kan je er om 5 uur uit. Klonk wel bekend voor me, want dat deden we ten slotte wel vaker op tour. De vlucht was iet wat krap, omdat ik in de middelste stoel werd gepropt met mijn dikke 1.90m, maar godzijdank geen krijsende kinderen!!!!!!!!!!! Nadat ik de mensen waar ik mee zou gaan rondtourn op het eiland, de mensen van mijn Kakadu tour (Carla, Francis en Sarah), gingen we opweg naar Port Arthur. In de buurt van Port Arthur is een soort dierentuin/opvang voor typische Tasmaanse dieren en dus ook de Tasmanian Devil. Meteen naast de ingang werd mijn dierentuin uitgebreid met beestje. Nou heb je vast wel eens Looney Tunes gekeken en daar speelt een Tassie Devil in, maar erop lijkt nee totaal niet. Het is net een klein zwart hondje/beertje als je hem ziet en we hadden geluk ze had kleine baby’tjes van een maand of 5 en god waren die schattig zeg. Ze hadden ook allerlei vogels, waar ze een klein showtje mee deden en die was net aan de gang toen we binnen kwamen, snel nog ff zitten en kijken. Tot er een vrijwillige wordt opgeroepen en wie werd aangewezen door mijn vrienden, ja ik dus. Ik kreeg een hongerige Falcon (kleine adelaar) op me afgevuurd. Rens moest met zijn benen wijd gaan staan om de vogel tussen zijn benen door te laten vliegen. Fijn als ie maar niet tegen iets aanvliegt dacht ik. Gelukkig gebeurde dat niet. Na de vogels zijn we naar de kangoeroes gelopen. God dat die er nog waren. Ik had ze toch niet meer een tijdje gezien hoor. Ze waren zo tam als konijnen dus konden we ze gewoon aaien en zelfs voeren dus dappere Rens een paar van die beesten voeren. Echt super gaaf. Nadat iedereen had gevoerd was het tijd voor de Tassie Devil voedershow. Met moeder Devil voor de plaats waar haar kleine deviltjes lagen. Toen eenmaal de kleine beestjes uit het hol kwamen stond iedereen te oehen en te ahen.
Tijd om verder te gaan vonden we en dus terug in de auto en maar weer rijden. Dat ik me in de grote van het eiland had vergist bleek al snel. Het is namelijk ongeveer zo groot als Nederland en er wonen slechts een half miljoen mensen. Overal zijn kleine strandjes waar je lekker kunt chillen en ze zijn allemaal hagelwit en met helderblauw water. Onderweg moest er dus op een standje gestopt worden. het was net iets te koud om te zwemmen, maar ik was er toch echt bijna ingegaan. Op het standje lekker lunch gegeten weer verder op weg. Via the blowhole, Devils Kitchen en nog tal van andere prachtige plaatsen langs de kust reden we terug naar Hobart, waar we zouden slapen die nacht bij de ouders van Sarah.
Ik ben soms wel eens jaloers op mensen waar ze wonen, maar dit sloeg echt alles. Ze wonen in een huis tegen de berg op met een uitzicht over zee echt te mooi. ’s Avonds stond er een typische buitenlandse avond op het programma. We zouden namelijk naar een Roller Derby gaan. Dat zegt je misschien niet heel veel. Wat het inhoud is als volgt: het is een sport tussen twee teams geheel bestaan uit vrouwen op rolschaatsen in een hal die tegen elkaar racen. Elk team had een sterspeler die moest ontsnappen terwijl de andere speelsters dit moesten verijdelen, wat met fysiek geweld mocht. Ik was opgewonden, wat kon je nog meer wensen. Een groep vrouwen die elkaar het liefst tegen de vlakte zouden slaan in korte hitsige pakje. Ik werd iets teleurgesteld in deze gedachte. Ik kwam binnen en dacht dat ik de Big Mac parade opzocht in plaats van een sport. Maar het bleef lachen gieren brullen en het was zeker de moeite waard om eens gezien te hebben. Na de wedstrijd wilden we nog even de stad in, dus zochten we de dichtstbijzijnde pub op en dronken we daar een paar biertjes, het kunnen er wat meer zijn geweest hoor.
De volgende dag zouden we wat meer in de buurt van Hobart blijven. Na het ontbijt liepen we de berg af naar het stand waar we uitzicht op hadden. Na een klein dolletje met elkaar te hebben gemaakt liepen we terug om onze tassen in te pakken en in de auto te stappen en met heel wat tussenstops richting vliegveld te rijden. De eerste stop was het Mount Wellington, zou de zijn naam wel te danken hebben aan de wind. Het waait namelijk, net als in de stad Wellington in Nieuw-Zeeland, altijd op de top. Op de weg naar beneden stopten we nog op een paar uitzichtpunten en tegen de tijd dat we weer beneden waren was het toch echt tijd om ons weer richting vliegveld te begeven. Het was nog even paniek op het vliegveld omdat zomaar uit het niets het bord in de vertrekhal aangaf dat mijn vlucht spoedig zou vertrekken zonder dat er een vliegtuig was, maar het bord bleek kapot te zijn. Het was het einde van mijn avontuur net als dat het over is tussen mij en Carla.
Eerst stond er een vlucht op het programma op zaterdagochtend, wat mijn grote hel zou worden. Het vliegtuig vertrok namelijk om 8 uur ’s ochtends en dus moest ik rond 7 uur op het vliegveld zijn, niet zo erg zou je denken. Wel dus stel je dit even voor. Zaterdagochtend na een gigantische week werken om zeven uur op een vliegveld zijn terwijl je een uur met de trein van het genoemde vliegveld woont. Fijn dan kan je er om 5 uur uit. Klonk wel bekend voor me, want dat deden we ten slotte wel vaker op tour. De vlucht was iet wat krap, omdat ik in de middelste stoel werd gepropt met mijn dikke 1.90m, maar godzijdank geen krijsende kinderen!!!!!!!!!!! Nadat ik de mensen waar ik mee zou gaan rondtourn op het eiland, de mensen van mijn Kakadu tour (Carla, Francis en Sarah), gingen we opweg naar Port Arthur. In de buurt van Port Arthur is een soort dierentuin/opvang voor typische Tasmaanse dieren en dus ook de Tasmanian Devil. Meteen naast de ingang werd mijn dierentuin uitgebreid met beestje. Nou heb je vast wel eens Looney Tunes gekeken en daar speelt een Tassie Devil in, maar erop lijkt nee totaal niet. Het is net een klein zwart hondje/beertje als je hem ziet en we hadden geluk ze had kleine baby’tjes van een maand of 5 en god waren die schattig zeg. Ze hadden ook allerlei vogels, waar ze een klein showtje mee deden en die was net aan de gang toen we binnen kwamen, snel nog ff zitten en kijken. Tot er een vrijwillige wordt opgeroepen en wie werd aangewezen door mijn vrienden, ja ik dus. Ik kreeg een hongerige Falcon (kleine adelaar) op me afgevuurd. Rens moest met zijn benen wijd gaan staan om de vogel tussen zijn benen door te laten vliegen. Fijn als ie maar niet tegen iets aanvliegt dacht ik. Gelukkig gebeurde dat niet. Na de vogels zijn we naar de kangoeroes gelopen. God dat die er nog waren. Ik had ze toch niet meer een tijdje gezien hoor. Ze waren zo tam als konijnen dus konden we ze gewoon aaien en zelfs voeren dus dappere Rens een paar van die beesten voeren. Echt super gaaf. Nadat iedereen had gevoerd was het tijd voor de Tassie Devil voedershow. Met moeder Devil voor de plaats waar haar kleine deviltjes lagen. Toen eenmaal de kleine beestjes uit het hol kwamen stond iedereen te oehen en te ahen.
Tijd om verder te gaan vonden we en dus terug in de auto en maar weer rijden. Dat ik me in de grote van het eiland had vergist bleek al snel. Het is namelijk ongeveer zo groot als Nederland en er wonen slechts een half miljoen mensen. Overal zijn kleine strandjes waar je lekker kunt chillen en ze zijn allemaal hagelwit en met helderblauw water. Onderweg moest er dus op een standje gestopt worden. het was net iets te koud om te zwemmen, maar ik was er toch echt bijna ingegaan. Op het standje lekker lunch gegeten weer verder op weg. Via the blowhole, Devils Kitchen en nog tal van andere prachtige plaatsen langs de kust reden we terug naar Hobart, waar we zouden slapen die nacht bij de ouders van Sarah.
Ik ben soms wel eens jaloers op mensen waar ze wonen, maar dit sloeg echt alles. Ze wonen in een huis tegen de berg op met een uitzicht over zee echt te mooi. ’s Avonds stond er een typische buitenlandse avond op het programma. We zouden namelijk naar een Roller Derby gaan. Dat zegt je misschien niet heel veel. Wat het inhoud is als volgt: het is een sport tussen twee teams geheel bestaan uit vrouwen op rolschaatsen in een hal die tegen elkaar racen. Elk team had een sterspeler die moest ontsnappen terwijl de andere speelsters dit moesten verijdelen, wat met fysiek geweld mocht. Ik was opgewonden, wat kon je nog meer wensen. Een groep vrouwen die elkaar het liefst tegen de vlakte zouden slaan in korte hitsige pakje. Ik werd iets teleurgesteld in deze gedachte. Ik kwam binnen en dacht dat ik de Big Mac parade opzocht in plaats van een sport. Maar het bleef lachen gieren brullen en het was zeker de moeite waard om eens gezien te hebben. Na de wedstrijd wilden we nog even de stad in, dus zochten we de dichtstbijzijnde pub op en dronken we daar een paar biertjes, het kunnen er wat meer zijn geweest hoor.
De volgende dag zouden we wat meer in de buurt van Hobart blijven. Na het ontbijt liepen we de berg af naar het stand waar we uitzicht op hadden. Na een klein dolletje met elkaar te hebben gemaakt liepen we terug om onze tassen in te pakken en in de auto te stappen en met heel wat tussenstops richting vliegveld te rijden. De eerste stop was het Mount Wellington, zou de zijn naam wel te danken hebben aan de wind. Het waait namelijk, net als in de stad Wellington in Nieuw-Zeeland, altijd op de top. Op de weg naar beneden stopten we nog op een paar uitzichtpunten en tegen de tijd dat we weer beneden waren was het toch echt tijd om ons weer richting vliegveld te begeven. Het was nog even paniek op het vliegveld omdat zomaar uit het niets het bord in de vertrekhal aangaf dat mijn vlucht spoedig zou vertrekken zonder dat er een vliegtuig was, maar het bord bleek kapot te zijn. Het was het einde van mijn avontuur net als dat het over is tussen mij en Carla.
-
25 Oktober 2010 - 09:57
Campi:
Mooie verhalen.... mooie verhalen. Blijf genieten van de prachtige dingen daar down-under! en trouwens die Carla was toch niet zo bijzonder ;-) er zijn meer vrouwen dan kangoeroes in Australië!
Groet,
Campi -
25 Oktober 2010 - 14:00
Tjitske Jonker:
Chef er ontbreekt een heel groot onderdeel in je verhaal...namelijk het opmaken voor de komst van zuslief!!! Zie je vrijdag. X -
25 Oktober 2010 - 17:47
Cobi:
Nou ja in ieder geval heb je na 2 maanden hard werken een leuk weekend gehad en veel gezien en beleeft! Jammer dat het over is met Carla maar er loopt vast wel een ander leuk meisje rond!
Op je volgende verhaal zal ik niet reageren want we gaan vrijdag voor 3 weken naar Cuba
tot eind november
groetjes
Cobi -
25 Oktober 2010 - 18:34
Michiel:
Relax zo'n weekend na al dat harde werken, heb je verdient! En dan krijg je ook je zus er nog bij ;)! Geniet er van samen.
groet,
Migquell -
26 Oktober 2010 - 11:18
Willemien:
He Hak, je gaat echt top man. Ben wel blij dat ik Robert ten Brink niet meer hoef in te schakelen.
Dikke X
mama -
26 Oktober 2010 - 19:51
Hanneke:
Ha Rens,
Heerlijk, wij genieten van je verhalen en jij van je tripje na 2 maanden hard werken, echt verdiend en geweldig wat je allemaal gezien/gedaan hebt.
Nu je opmaken voor de geweldige ontvangst van je zus !!
Veel plezier nog en genieten !!
Heel veel groetjes !
Frans en Hanneke -
26 Oktober 2010 - 21:26
Maya:
Joh gast wist je dat het vandaag de mooiste van het jaar jaa ik ben arig arig arig lekker jarig!! top verhaal weer zou fem morgen je foto's weer laten zien!! knuf aan mijn zus liefs!! dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
