’91 wat een mooi bouwjaar

De tijd gaat snel hier zeg. Ik ben aan het einde van de week al op de helft en het besef dat de tijd toch zo hard vliegt werd vrijdagavond helemaal bevestigd toen ik mijn lieve zus op het vliegveld ging ophalen. Dit betekent gewoon dat bijna 3 van de 6 maanden en 2 weken over zijn en ik wil nog lan g niet terug.

Op het werk heb ik het ook steeds meer naar het zin. Vorige week kwam Francois van de afdeling Sales naar me toe of ik hem kon helpen aan Nederlandse bedrijven. Ik dus een lijstje gemaakt en gekeken voor wat contacten en van Nederlandse sites belangrijke dingen vertaald. Was allemaal helemaal geweldig, maar heleaas geen geinteresseerden. Toch kwam Francois donderdag middag het kantoor binnen met een dikke glimlach. Hij had een deal gesloten dat wij voor de Dutch shop 52 containers vol mt stroopwafels gaan verschepen per jaar en als bedankje voor het werk had hij een pakje voor me meegenomen. Natuurlijk op het moment dat ik mijn zeer aarzelende collega’s een stroopwafel geef komt de baas binnen en ziet mijn pakje en roept: Oh stroapwafels!!!

Later die dag kon ik ook thuis mijn Hollandse huisgenoot verblijden met een stroopwafel. Hij vertelde mij dat hij een nieuwe baan had gekregen. Nou leuk voor hem zou je denken, maar er zit ook voor mij iets leiks aan vast. Hij krijgt namelijk een auto van de zaak en aangezien hij een eigen auto heeft gebruikt hij zijn prive-auto in de week niet en kan ik hem tegen zeer gunstige kosten huren/lenen van hem. Dus vanaf ergens binnekort rijd ik in een Hinda Civic uit het mooiste bouwjaar, 1991 dus,in de grote stad.

Vrijdagavond was het dan echt zover. Tjitske ophalen van het vliegveld. Ze zou om iets voor achten landen en dus ging ik om half acht na een hastige maaltijd en een hoop haasten op weg naar het vliegveld. Ik was er bijna krijg ik een sms: waar ben je ik sta in de aankomsthal. Oh fijn te laat dus. Gelukkig was ik er vijf minuten later en zag ik zowaar weer eens een bekend gezicht.

Zaterdags en zondags hebben we samen nou Tjits dan, de toerist uitgehangen en zijn we naar alle hoogtepunten gegaan. Tjits claimde dat ze het mooie weer maar mee had genomen uit Azie en dus liepen we daar in de stad in het zonnetje met een dikke 30 graden heerlijk dus. Op zondag naar het Olympisch park was de muts vergeten dr fotocamera op te laden en dus maar een paar foto’s later gingen we allebij weer helemaal gesloopt naar huis.

Vandaag heb ik Tjits mee genomen naar het werk om te kijken of ze een vbaantje kon krijgen en wat vond ze het vroeg opstaan leuk. Oude tijden werden weer herbeleeft toen ze zuchtend en steunend naast me in de trein zat. Morgen ligt het hele land op zn gat voor een paardenrace. In Melbourne hebben ze zelfs de hele dag vrij, ook wij stoppen eerder om met zn alle te kijken