Ik kan het nog hoor

Het komt nu dan toch echt wel heel dichtbij hoor dat papa en mama hierheen komen. Aankomende dinsdag om half vijf moet ik meteen door met mijn nog steeds niet gemaakte spandoek om ze op te halen. Maar eerst zal ik nog even vertellen wat ik toch allemaal weer heb meegemaakt afgelopen week.

Ik begin deze keer een keertje op maandag. Het was namelijk maandag raar genoeg slecht weer, dat is het hier nooit (ahum…). Het was toch net iets erger dan normaal. Het kwam met bakken uit de hemel zetten, maarja je moet gewoon naar werk dus dan maar weer een keer de jas aan en de paraplu mee. Niets aan de hand zou je denken, dat dacht ik ook. Totdat ik op weg naar het trein station dat mijn zolen van mijn schoenen aan de binnenkant iets glibberig waren. Niet helemaal waterdicht dus. Nou ja zit zo toch in de trein niets aan de hand. Het ging echter helemaal fout toen ik uit de trein kwam en naar de bus liep. Ik merkte dat het eerste water mijn sokken bereikte. Nadat ik aankom op mijn bushalte bij het werk moet ik altijd nog bijna 10 minuten lopen. Dit is een van de velen straten in Australië waar borden langs de weg staan met waarschuwingen voor overstromingsgevaar. Jawel er waren al behoorlijke plassen, ik had al natte voeten tel maar op. Tegen de tijd dat ik op het kantoor binnenliep had ik het gevoel dat ik met schoenen en al de zee in was gelopen. Schoenen uit en hopen dat alles een beetje droogt. Tegen lunchtijd moest ik even naar beneden om papieren op te halen in het magazijn. Zie ik daar een soort van föhn liggen die gebruikt wordt om stikkers van dozen af te branden. Ik kreeg meteen het briljante idee om mijn schoenen even te drogen met dat ding. Ik werd wel even gewaarschuwd: hou je handen niet voor dit ding want hij wordt 600 graden warm. Best joh, ding aan schoenen uit en gaan. Het zag er allemaal goed uit. Schoenen leken lekker te drogen tot dat eentje begint roken. Had ik bijna de schoenen in de fik staan. lekkere idiote acties uithalen, ik kan het nog hoor.

Dat ik ongelooflijk leuke collega’s heb bleek de volgende dag. Eens in de zoveel tijd wordt er met een grapje uitgehaald. Ze vragen je bijvoorbeeld om een vorkheftruck in een container te rijden wat absoluut niet past. Deze keer was een van mijn collega’s, Tom, aan de beurt. Hij was beneden in het magazijn een order aan het pikken. Niets aan de hand. Hij moest dit echter ook op hoogte doen. Heel slim hadden ze hem in een soort van metalen box gezet en hem met de vorkheftruck omhoog geholpen. Hij kon echter niet sturen en bepalen of naar beneden moest. Het was dus een karweitje voor twee man. Alles ging goed tot dat er telefoon is voor de rijder (Peter). Hij stapt uit om Tom vervolgens op een meter of drie van de grond lekker in zijn sop gaar te laten koken. Helemaal ontdaan en een goede lachbij verder werd hij naar beneden gehaald.

Mijn slimme actie van maandag werd op vrijdag nog maar eens bijgezet. Mijn talent om domme dingen te doen kende dit keer zijn weerga niet. Ik werd om drie uur nog even verzocht om 20 dozen vol met kleren van G-star op te halen, anders moesten we opslagkosten betalen. Hup snel de Hute (soort van Pick-uptruck) van Tom en de boel oppikken. Alles ging goed . Bij het inladen liep in tegen een klein probleem aan. De dozen war los en alles paste niet achterin. Ik had nog twee dozen over. Dat zou mooi op de bijrijders stoel passen dacht ik nog. Dat was ook nog eens zo en dus snel die twee dozen in de auto gooien. Nou moet ik vertellen dat deze auto geen centrale deurvergrendeling heeft en ik dacht dat de bestuursdeur nog open was. Ik ben de dozen aan het inladen en leg de sleutels even op de stoel. Bij het sluiten van de deur denk ik nog oh ik kan deze deur wel meteen op slot doen. Ja helemaal goed, ik had mezelf buitengesloten. Even snel bellen en gelukkig was er een reserve sleutel aanwezig waarna ik vervolgens keihard werd uitgelachen. Ik kan het nog hoor.
Dan was het eindelijk daar het weekend. Op zaterdag naar de stad. Het regende maar weer eens en dus vond ik het goed idee om naar het aquarium te gaan. Nou vond ik het Sydney aquarium wel beter dan die in Melbourne. In Melbourne waren ook een hoop vissen die niet in Australië leven en in Sydney hebben ze dat wel gedaan en met name gericht op het zeeleven in Sydney. Nou zwemmen er een hoop haaien in de zee bij Sydney en dus was er een grote collectie aan haaien aanwezig. Vissen in alle soorten, maten en kleuren waren aanwezig. De pinguïns die ik in het wilt heb gezien, kortom een lekker dagje waar het verlangen naar de Outback wel weer een beetje terug kwam.

Om in de sfeer te blijven van lekker idioot doen kwam ik de volgende morgen om zes uur thuis van een heftig avondje stappen. Om vervolgens om 1 uur weer in de trein naar de stad te gaan om naar het Sydney Wildlife te gaan. Hier hebben ze de rest van de dieren die in Australië leven. Bij binnenkomst begon ik met een soort insectentuin, hier waren alle insecten die nergens anders leven aanwezig en dus ook de spinnen. Ik heb onderhand het een en ander aan dieren hier gezien en dus ook de spinnen en ik was nu niet onder de indruk. Ik vond ze er soms zelfs lief uitzien, omdat ik wist dat ze in het echt gewoon heel veel groter zijn te vinden, niet om je bang te maken hoor Maaike. Na de insectenafdeling kwam ik bij het meer gevaarlijke werk aan de reptielen. Vreemd genoeg is een van de dodelijkste slangen een klein dun dingetje. Ik was ook nu niet ondersteboven van de hagedissen die tentoongesteld werden, vooral omdat ik de meeste al eens had gezien. Maar toen gebeurde het. Stond ineens oog in oog met een van de grootste krokodillen die ik tot nu toe heb gezien. Wat een magistraal beest was dit zeg. Vanaf daar werd het met de minuut beter. Wombats, Quolls, Kangoeroes, Koala’s, Echicna’s etc. passeerde de revue en via de vlinderkooi, waar je letterlijk tussen de vlinders loopt die in alle kleuren die je kunt bedenken zijn, naar de uitgang.

Dinsdag is het dan zover. Mam en pap ik zie jullie dan. Tante Cobi bedankt voor mijn zakgeld en de anderen bedankt voor de reacties.