Wat gezellig hè jongens.
Door: rensjonker
Blijf op de hoogte en volg Rens
13 December 2010 | Australië, Sydney
Ik zal maar beginnen met het geode nieuws. De kaarten voor de Australian Open zijn binnen. En dan nu het nog betere nieuws. Papa en mama zijn er. Dinsdagavond om kwart voor zes zouden ze landen en dus deze keer op tijd op het vliegveld met mijn spandoek. Ik had zelf zo veel tijd en energie erin gestoken dat ik hem onzichtbaar had gemaakt en bij de tijd dat ik hem nodig had hem niet meer kon vinden. Na een klein uurtje wachten kwamen ze dan eindelijk uit de gate. Het zou een gezellig weekje worden.
Op donderdagmiddag krijg ik ineens een sms van ze. Ik moest maar even naar Darling Harbour komen daar zouden we gezellig bij een restaurantje gaan eten en dan om een uur of zeven zouden onder de spuugleleijke kerstboom in de haven kerstliedjes worden gezongen. Na het eten begon het hoor. De ouderwetse uitspraken van mama die ik 4 maanden had moeten missen werden weer ten gehoren gebracht. Dat gaat als volgt. Mama ziet aan de overkant van de haven in een kerstboom met sterren erin, de zon is nog niet helemaal onder en staat vol op de bomen.
Mama: Jouk het lijkt wel of er lichtjes in die sterren zitten aan de overkant.
Papa: Nee volgens mij is dat de weekaastig van de zon hoor.
Mama: Nee dat kan niet het moeten lichtjes zijn, wat denk jij Rens.
Rens: Volgens mij is het de zon hoor, anders wed je om een flesje port met pap als je het zo zeker weet.
Mama: Dat lijkt me een goed idee.
Papa: Best joh.
Lopen we even laten langs die boom, wat denk je geen lampjes. Na het eten was het donker geworden. De haven wordt dan door lampjes verlicht, waardoor een heel erg sfeervolle aangelegenheid wordt, maar geen kerstliedjes hoor. Dus nog maar een rondje door de haven lopen en wat foto’s maken. Hoor ik bijna constant naast me: gezellig he jongens, ik vind dit nou zo gezellig. En gezellig was het.
Het weekend zijn we naar de Blue Mountains gegaan. Op vrijdag moesten we eerst nog even de auto die we hadden gehuurd ophalen. Aangezien ik niet mocht rijden in een huurauto was papa de gene die moest rijden. Dat gebeurd hier aan de andere kant van de weg. Dus moest papa in een automaat aan de andere kant van de weg rijden, dat was hij niet helemaal gewent. Nou ging het rijden opzich nog wel goed, maar alle dingen bij het stuur als de ruitenwissers en de richtingaanwijzer zitten ook anderom. Je kreeg de volgende situaties.
Papa: Rens waar moet ik zo heen op de volgende kruising?
Rens: Naar rechts
Papa: Moet ik dan al richting geven?
Rens: Ja doe maar.
Vervolgens worden de ruitenwissers aangezet, want die zitten op de plaats van de knipperlichten. Na een keer of 15 besloot papa dat hij een vooruit ziende blik had en dat er op de hoek een zee lokale bui was en dus werden telkens als we de hoek om moesten de ruitenwissers aangezet.
Goed zaterdag ochtend vroeg eruit op weg naar de Blue Mountains. Het weer was ons goed gezind, op een paar kruising na (volgens papa) en dus vol goede moet op pad. Ik had het schema in elkaar gezet, het enige wat we moesten doen was de plaatsen daadwerkelijk vinden. Als eerste stopten we bij Marge en Elizabeth lookout. Deze uitzichtpunten gaven een mooi uitzicht op de stad. Terug in de auto waren mama en ik al helmaal lek geprikt. Vervolgens zijn we naar de Wentworth Falls gereden. Daar werden we getrakteerd op geweldige uitzichten en een prachtige waterval, waar natuurlijk op geklommen moest worden. Helaas kon er niet in worden gezwommen, omdat het niet dezelfde soort watervallen zijn als in Kakadu. Deze zijn iet wat hoger en wij stonden bovenaan. Na een kleine twee uur hier te hebben rondgehangen zijn we naar het hoogtepunt van de Blue Mountains gegaan. In het plaastje Katoomba liggen aan de rand op de klif de drie zusters, waarop papa zegt: ‘ ben ik zo ver weg van huis zie ik mijn drie zusters nog steeds’. Goed ik vond ze een beetje op rotsen lijken en niet op mijn tantes. Vanaf daar zijn we door langs kliffen gaan wandelen tot we op een gegeven moment bij een kabelbaan komen. Daar hadden we wel zin in en dus erin. Rens liggend op de glazen vloer op een paar honderd meter hoogte, papa filmend met brommend commentaar en mama foto’s makend en maar roepen hoe mooi ze het vond. Kortom de familie Jonker op zijn best. We besloten meteen ook met diezelfde baan terug te gaan, eenmaal aan de andere kant bleek dat we per ongeluk een gratis ritje hadden gemaakt, de familie Jonker nog beter ten voeten uit. Nog via de Gordon Falls in Leura zijn we op zoek gegaan nog een motel. ’s Avonds hebben we naar de zonsondergang gekeken bij de drie zusters.
De volgende dag zijn we ’s ochtends weer naar de drie zusters gegaan, maar nu zijn we naar de voet van de eerste rots gelopen en nog een stukje naar beneden het oerwoud in. Nadat we weer boven waren zijn we naar de kabelbaan gereden. Daar konden we met de railway naar beneden het ravijn in. Na een korte wandeling in het dal zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Het liep al tegen de middag en we moesten dus opschieten, omdat we tegen half drie echt weg moesten om de auto nog te kunnen inleveren. Nog naar Evenas lookout gegaan, waar we een paar vieze voeten kregen en op weg naar Hargeaves lookout werden de rijkunsten van papa nog verder op de proef gesteld, omdat de enige weg daarheen ee stoffige grindweggetje was, maar bij beide uitzichtpunten was het uitzicht gewoon weg adembenemend.
Op weg naar huis stond de mond van mama weer eens niet stil, ze had het zo gezellig gehad. Nou mooi ik ook hoor en volgens mij papa ook wel. In de stad toch nog even spookgereden de ruitenwissers aangezet (was heel hard nodig volgens papa) en toen zat het erop. Vandaag zijn ze op weggegaan naar Tjits die in Melbourne zit en dus ben ik weer alleen, niet getreurd ik zie ze volgend weekend in Canberra weer.
Op donderdagmiddag krijg ik ineens een sms van ze. Ik moest maar even naar Darling Harbour komen daar zouden we gezellig bij een restaurantje gaan eten en dan om een uur of zeven zouden onder de spuugleleijke kerstboom in de haven kerstliedjes worden gezongen. Na het eten begon het hoor. De ouderwetse uitspraken van mama die ik 4 maanden had moeten missen werden weer ten gehoren gebracht. Dat gaat als volgt. Mama ziet aan de overkant van de haven in een kerstboom met sterren erin, de zon is nog niet helemaal onder en staat vol op de bomen.
Mama: Jouk het lijkt wel of er lichtjes in die sterren zitten aan de overkant.
Papa: Nee volgens mij is dat de weekaastig van de zon hoor.
Mama: Nee dat kan niet het moeten lichtjes zijn, wat denk jij Rens.
Rens: Volgens mij is het de zon hoor, anders wed je om een flesje port met pap als je het zo zeker weet.
Mama: Dat lijkt me een goed idee.
Papa: Best joh.
Lopen we even laten langs die boom, wat denk je geen lampjes. Na het eten was het donker geworden. De haven wordt dan door lampjes verlicht, waardoor een heel erg sfeervolle aangelegenheid wordt, maar geen kerstliedjes hoor. Dus nog maar een rondje door de haven lopen en wat foto’s maken. Hoor ik bijna constant naast me: gezellig he jongens, ik vind dit nou zo gezellig. En gezellig was het.
Het weekend zijn we naar de Blue Mountains gegaan. Op vrijdag moesten we eerst nog even de auto die we hadden gehuurd ophalen. Aangezien ik niet mocht rijden in een huurauto was papa de gene die moest rijden. Dat gebeurd hier aan de andere kant van de weg. Dus moest papa in een automaat aan de andere kant van de weg rijden, dat was hij niet helemaal gewent. Nou ging het rijden opzich nog wel goed, maar alle dingen bij het stuur als de ruitenwissers en de richtingaanwijzer zitten ook anderom. Je kreeg de volgende situaties.
Papa: Rens waar moet ik zo heen op de volgende kruising?
Rens: Naar rechts
Papa: Moet ik dan al richting geven?
Rens: Ja doe maar.
Vervolgens worden de ruitenwissers aangezet, want die zitten op de plaats van de knipperlichten. Na een keer of 15 besloot papa dat hij een vooruit ziende blik had en dat er op de hoek een zee lokale bui was en dus werden telkens als we de hoek om moesten de ruitenwissers aangezet.
Goed zaterdag ochtend vroeg eruit op weg naar de Blue Mountains. Het weer was ons goed gezind, op een paar kruising na (volgens papa) en dus vol goede moet op pad. Ik had het schema in elkaar gezet, het enige wat we moesten doen was de plaatsen daadwerkelijk vinden. Als eerste stopten we bij Marge en Elizabeth lookout. Deze uitzichtpunten gaven een mooi uitzicht op de stad. Terug in de auto waren mama en ik al helmaal lek geprikt. Vervolgens zijn we naar de Wentworth Falls gereden. Daar werden we getrakteerd op geweldige uitzichten en een prachtige waterval, waar natuurlijk op geklommen moest worden. Helaas kon er niet in worden gezwommen, omdat het niet dezelfde soort watervallen zijn als in Kakadu. Deze zijn iet wat hoger en wij stonden bovenaan. Na een kleine twee uur hier te hebben rondgehangen zijn we naar het hoogtepunt van de Blue Mountains gegaan. In het plaastje Katoomba liggen aan de rand op de klif de drie zusters, waarop papa zegt: ‘ ben ik zo ver weg van huis zie ik mijn drie zusters nog steeds’. Goed ik vond ze een beetje op rotsen lijken en niet op mijn tantes. Vanaf daar zijn we door langs kliffen gaan wandelen tot we op een gegeven moment bij een kabelbaan komen. Daar hadden we wel zin in en dus erin. Rens liggend op de glazen vloer op een paar honderd meter hoogte, papa filmend met brommend commentaar en mama foto’s makend en maar roepen hoe mooi ze het vond. Kortom de familie Jonker op zijn best. We besloten meteen ook met diezelfde baan terug te gaan, eenmaal aan de andere kant bleek dat we per ongeluk een gratis ritje hadden gemaakt, de familie Jonker nog beter ten voeten uit. Nog via de Gordon Falls in Leura zijn we op zoek gegaan nog een motel. ’s Avonds hebben we naar de zonsondergang gekeken bij de drie zusters.
De volgende dag zijn we ’s ochtends weer naar de drie zusters gegaan, maar nu zijn we naar de voet van de eerste rots gelopen en nog een stukje naar beneden het oerwoud in. Nadat we weer boven waren zijn we naar de kabelbaan gereden. Daar konden we met de railway naar beneden het ravijn in. Na een korte wandeling in het dal zijn we met de kabelbaan omhoog gegaan. Het liep al tegen de middag en we moesten dus opschieten, omdat we tegen half drie echt weg moesten om de auto nog te kunnen inleveren. Nog naar Evenas lookout gegaan, waar we een paar vieze voeten kregen en op weg naar Hargeaves lookout werden de rijkunsten van papa nog verder op de proef gesteld, omdat de enige weg daarheen ee stoffige grindweggetje was, maar bij beide uitzichtpunten was het uitzicht gewoon weg adembenemend.
Op weg naar huis stond de mond van mama weer eens niet stil, ze had het zo gezellig gehad. Nou mooi ik ook hoor en volgens mij papa ook wel. In de stad toch nog even spookgereden de ruitenwissers aangezet (was heel hard nodig volgens papa) en toen zat het erop. Vandaag zijn ze op weggegaan naar Tjits die in Melbourne zit en dus ben ik weer alleen, niet getreurd ik zie ze volgend weekend in Canberra weer.
-
13 December 2010 - 08:42
Campi:
Leuk dat je je ouders ook het mooie australië kan laten zien. Wel typisch dat je zelfs te zien is dat je niet naar je moeder luisterd en gewoon de andere kant opkijkt. Nog steeds niks veranderd dus........ Blijf genieten!!!!
Groet, Campi -
13 December 2010 - 11:12
Dennis W:
Hi Rens,
Leuk om op deze manier te zien hoe het met je gaat aan de andere kant van deze planeet.
Groetjes en tot over een paar maanden! -
14 December 2010 - 13:45
Maaike:
geweldig dit...haha ik zie mama al helemaal lopen, ooh Rens kijk daar en daar en daar en daar.
In hun mailtjes is niks te lezen van paps zijn rij kunsten. top Rens! nou hier gaat het ook goed hoor met de andere helft van de familie Jonker...veel plezier he in Canberra....ik mail je nog even de meeste grootste uitspraken van een heel kleine meisje!
dikke knuf Maya -
15 December 2010 - 10:21
Anne :
Hoi Rens,
Leuk om te lezen dat je zo enorm aan het genieten bent daar. Maak er nog een mooie tijd van en fijne feestdagen.
Groetjes,
Anne (de vrouw van Joris) -
17 December 2010 - 10:23
Tjitske:
Nou Melbourne was ook gezellig hoor. Een paar spetters regen bij het links en rechts afslaan, maar voor Melbournese begrippen erg weinig regen;). Heb 5 dagen de tourguide uitgehangen en als tourguide heb je dan wel het recht om in de auto te mogen rijden!!! Tot zo in ons nederige/ armzalige appartementje hier in Canberra. X -
18 December 2010 - 11:10
Cobi:
Yo rens
Weer een mooi verhaal. was vast een geweldige rit naar de Blue Mountains zie het helemaal voor me
groetjes
Cobi -
19 December 2010 - 14:21
Annie:
Dat was me het verhaal weer wel hoor!Ik hoor m"nzus haar uitgelaten uitroepen zelfs hier in Dordt.Wel een raar gezicht jullie in zomerkleding bij een kerstboom terwijl hier net 20 centimeter sneeuw gevallen is en we net ons twee uur lang hebben staan uitgraven en om het nog gekker te maken, het gaat weer sneeuwen en morgen wordt het _20 graden dus je snapt wel dat we het dik naar ons zin hebben,zeker als je er vroeg uit moet om te werken.Nou jong,tot gauw! xxx van ons in Dordt. -
26 December 2010 - 13:07
Ha Rens:
Wij (Janneke en ik) hebben net samen het verslag zitten lezen. Wat hebben jullie het gezellig.
Wij wensen jullie nog hele fijne dagen en veel genieten met oud en nieuw, want daar hadden je vader en moeder heel veel zin in.
Wij vieren kerst in een besneeuwd en koud Nederland maar ook heel gezellig.
Veel groeten van Janneke, Frans en Hanneke uiteraard ook voor je vader en moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
