Heel lekker

De afgelopen dagen heb ik langs de Whitsundays gereist. Drie dagen lang op een zeilboot vertoeven terwijl de zon zich regelmatig lekker laat zien, wat heb ik toch een zwaar leven.

De reis begon afgelopen vrijdag. Na een nacht zonder veel slaap (er lag een oude vent op mijn kamer het Amazone regenwoud om te zagen) liep ik 's ochtends met Kris, voor de verandering een Duitse jongen die op mijn kamer lag, naar de haven Airlie Beach. Na een paar minuten werden we opgehaald door Sarah die ons naar de boot bracht waarmee we gingen varen. Op de boot werden we aan onze schipster, Kat, en dekhulp Ryan voorgesteld. Vooral Ryan was een opvallende verschijning, omdat hij zijn haar had gemilimeterd en een baard had die hij had ingevlochten. Na de gebruikelijke instructies zijn we gaan varen naar de eerste stop, wat meteen het grote hoogtepunt van de trip moest gaan worden, Whitehaven Beach. Het zou zeker wel een paar uur duren voor we er waren, aangezien dit het verste punt was dat we zouden aandoen. Er was dus lekker de tijd om iedereen te leren kennen. Tegen de lunch kwamen we dan eindelijk aan bij Whitehaven Beach na een behoorlijk ruige vaart. Met een klein bootje moesten we aan land gebracht worden om vervolgens nog een stukje te wandelen voor we op het daadwerkelijke stand waren. Ik had in tegenstelling tot alle Duitsers op de boot, wat er helaas weer een hoop waren, geen haast om aan wal te komen en mijn geduld werd rijkelijk beloond. Na een paar minuten riep Kat namelijk ineens dat er een grote waterschildpad niet ver van de boot zat. Lekker een beetje ronddobberend op het water lag een giga schildpad, helaas was hij te snel weg om op de foto te leggen. Nadat iedereen aan wal was zijn we gaan lopen naar het uitzichtpunt bij Whitehaven. Ik liep vrij dicht bij Ryan en botste onderweg bijna tegen hem op toen hij ineens bleef staan. Hij had een grote plant te pakken en begon te vertellen over een aantal dichtgevouwen bladeren aan de plant. Er moest een groot mierennest in zitten en als we geluk hadden waren het groene mieren. Ik had geen idee waarom we geluk moesten hebben dat we wat mieren zagen, maargoed laat maar lekker gaan. Er bleken groene mieren in het nest zitten en als snel greep Ryan er eentje en begon aan de kont van de mier te likken. Natuurlijk was iedereen een beetje verbaasd over deze actie, maar al snel legde hij uit dat de achterkant van de mieren zeer sterk naar limoen smaakte. Nou ben ik ondertussen wel in voor een expirimentje dus jawel ik heb lekker een mierenkont lopen likken. Uiteindelijk hebben we de mieren weer met rust gelaten en zijn we doorgelopen en kwamen we aan bij zoals Ryan het noemde duizende jaren van awesomeness. Het uitzicht was briljant. Het was echt een uitzicht zoals je die hebt op postkaarten, helderblauw water en hagelwit strand. Nadat de duizend foto's waren genomen zijn we naar het strand zelf gelopen en mochten we daar de rest van de dag doorbrengen. Het zonnetje was ook doorgebroken en toen was het wel heel lekker. Aan het einde van dag zeilde we naar de overnachtingshaven. Onderweg gebeurde weer iets fantastisch. Terwijl we lekker op het dek zaten zagen we ineens een wilde dolfijn langszwemmen.

Na weer een nacht zonder veel slaap hadden we een wat voller programma voor de boeg. Bij de eerste stop zouden we gaan snorkelen. Gelukkig was de zon er vroeg bij wat de boottocht erg aangenaam maakte en een klein uurtje later waren we bij de eerste stop. Benieuwd hoe het koraal aan de zuidkant van het Great Barrier Reef eruit zou zien ben ik met de eerste in het kleine bootje gestapt. Nadat Ryan me besloot te lijf te gaan met een foamen staaf onstond er een stoeipartij waarbij we beide in het water eindigden. Toen ik mezelf uit het water op de boot trok werd ik door Sarah en Kat benoemd door James Bond terwijl Ryan vond dat ik meer op de duivel leek. Het snorkelen viel een beetje tegen. Het water was nog erg troebel van het slechte weer dat afgelopen dat rond Airlie Beach had gehangen en er was lang niet zo veel koraal en vissen als ik dacht dat er zou zijn. Bij stop twee hadden we weer de gelegenheid om te snorkelen, maar nu konden we ook gaan kayakken. Als eerste besloot ik te gaan kayakken. Het weer was al heel de dag fantastisch dus snel water op en bruin worden. Na een stukje zag ik ineens een rots in het water, maar op een heel ongebruikelijk plek. Dit kon wel eens een schildpad zijn, maar dan stukken groter dan die van de dag daarvoor. Snel draaide ik me om het te vragen aan Sarah die in de buurt aan het meekayakken was. Nee was haar antwoord, dat moest een rots zijn schildpadden waren niet zo groot. Had zij het even mis, want op dat moment steekt het beest zijn hoofd boven water. Ook hier viel het snorkelen me iets tegen, maar het was al mooier dan bij het vorige rif. 's Avonds weer in de haven was het kraakhelder en dus zaten we bijna allemaal op het voordek van de prachtige sterrenlucht te genieten toen er ineens twee dolfijnen bij onze boot beginnen te jagen. Iedereen liep te ooh'en en te ahh'en als ze boven kwamen. Uiteindelijk bleven ze bijna een uur rondhangen bij de boot, maar een foto maken was verre weg te moeilijk omdat ze veel te snel zwomen.

De volgende ochtend waren we vroeg op pad naar het laatste reef van de trip. Dit reef lag dichtbij een zandbank dat namate het lager water werd zich verbond met een eiland. Dit reef was verre weg het mooiste van de drie die we hadden gezien, maar nog steeds niet zo mooi als de riffen in Cairns. Na een uurtje rondgezwommen te hebben was het water dusdanig laag dat ik naar het eiland kon lopen. Uitiendelijk zijn we rond luchtijd terug gaan varen naar Airlie Beach waar we om drie uur weer aankwamen. 's Avonds zouden we nog een keer afspreken met de hele groep om met z'n alle wat te eten. Het was een einde van een geslaagde drie dagen.

Vannacht ga ik heel lekker met de bus naar Agnes Waters, waar ik twee dagen blijf. Donderdag pak ik dan weer de bus en vrijdag ga ik voor drie dagen naar Fraser Island. Heb er zin in, jullie ook?