Mission possible part 2

WHHHHHHAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!! HOE SUPER VET IS DIT!!! Dit waren mijn eerste woorden buiten het vliegtuig, maar eerst terug naar het begin van zaterdag 25 mei.

Die dag ging om half zeven mijn wekker, want om zeven uur was mijn pickup en ik moest nog uitchecken bij mijn hostel. Snel omkleden en mijn ontbijt naar binnen haasten. Mark had mij beloofd op mijn tas te passen die dag zodat ik hem niet in een locker hoefde te doen. Om zeven uur sharp zat ik in de bus naar het zonnige Mission Beach, want het beloofde een prachtig mooi en zonnige dag te worden. De rit naar Mission Beach ging snel net als de briefing, maar toen het wachten. Ik zou met groep 4 springen van die dag, wat inhield dat ik om twaalf uur mijn instructeur zou ontmoeten en dat we rond een uur klaar voor springen waren op 14.000 ft. Om half elf liepen er een hoop nerveuze mensen rond op het terrein, terwijl ik lekker lag te genieten van de zon. Om half twaalf zou groep 3 landen en dus gingen we met groep 4 naar het strand voor het complex om de landing te zien. Ik zal jullie het nerveuze gedrag van mijn groepsgenoten besparen. Twaalf uur kwam en ik ontmoette mijn buddy Dave, maar mijn zenuwen had ik nog steeds niet ontmoet. Na een korte instructie en introductie werd ik meegenomen voor mijn film om de eerste momenten vast te leggen. Vervolgens moesten we de bus weer in voor een ritje van ongeveer 20 minuten. Op het vliegveld maakte we een groepsfoto en werden we aan onze piloot, van ongeveer 15 jaar voorgesteld. Als eerste moest ik het vliegtuigje in, wat inhield dat ik als laatste sprong. Goed en wel in de lucht kwamen de eerste kleine spanningen, maar die vielen meteen weg bij het zien van het uitzicht. Eenmaal boven Mission Beach ging het luik van het vliegtuig open. Als eerste zou een meisje met een cameraman springen. Toen de cameraman aan de buitenkant van het vliegtuig ging hangen had ik wel even een momentje van wat gaat hij doen. Vervolgens zag ik de een na de ander uit het vliegtuig springen en de vidoebeelden zullen genoeg zeggen over hoe ik me voelde op dat moment. Toen moest ik me naar voren bewegen, benen onder het vliegtuig stoppen, hoofd naar achter en toen WHHHHAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!! HOE SUPER VET IS DIT!!!! In bijna een minuut vielen we ongeveer 10.000 ft. Samen met Dave vlogen we als Superman en toen ding de parachute alweer open. De rest van de vlucht kon ik genieten van het magistrale uitzicht en ik mocht zelfs een stukje sturen. De tijd vloog letterlijk en binnen een paar minuten stond ik weer veilig aan de grond. De rest van de dag ging in een soort van waas verder, want ik was half high van de adrenaline. Wat was dit een fantastische dag!!

Om half een 's nachts stond het volgende tripje alweer te wachten. Ik moest mijn geliefde Cairns gedag zeggen en met de bus naar Townsville. De rit was een absolute hel. Een chagi buschauffeur, stinkende Chinees voor mij maar bovenal nul ruimte om mezelf comfortabel te maken om lekker te slapen maakte het mogelijk dat ik om half zes Townsville binnen kwam rijden na ongeveer een half uur geslapen te hebben. In Townsville zou het de bedoeling zijn dat ik een nachtje bleef slapen bij een hostel genaamd Adventurers Resort. Bij het resort aangekomen bleek dat je wel van een avontuur moet houden om daar naar binnen te lopen. Zeker nadat twee Duitse backpackers mij aanspraken en vertelde wat hen was overkomen. De keuze was dus snel gemaakt. Ik ga proberen vandaag nog naar Magnetic Island te komen, een eiland voor de kust waar ik de volgende dag heen ging. Bij de bootterminal was alles binnen minuten voor mij omgeboekt en een kwartier later zat ik in de ochtend zon op de boot naar het eiland. Mijn hostel lag direct aan zee en zag er geweldig uit. De kamers zaten in kleine hutjes aan het strand. Aangezien ik gesloopt was besloot ik de rest van de middag rustig aan te doen en wat in de omgeving te wandelen langs het strand. Na het eten ging het kaarsje heel snel uit en heb ik heerlijk het klokje rondgeslapen.

De volgende dagen ben ik met de bus over het eiland gereden en heb ik veel te veel gelopen en geklommen. Het eiland en het weer vielen geen moment tegen en ik ben bang dat ik een beetje bruin ben geworden. De absolute hoogtepunten van deze dagen waren mijn wandeling langs the forts, een aantal bunkers langs de kust van het eiland, met de meest prachtige uitzichten en de zonsondergang op het West Point. Gisteren was de mooiste dag van alle dagen op Magnetic en dus heb ik lekker liggen bakken en mijn benen rust gegeven.

Vandaag stond weer een busrit op het programma, dit keer naar Airlie Beach waar ik nu ben. Morgen ga ik voor drie dagen naar de Whitsundays, waarna ik maandagnacht mezelf weer ga martelen met een busrit naar Agnes Waters.

Tot snel